تاثیر تعاملی تمرین استقامتی و روزه داری بر غلظت پلاسمایی فاکتورهای فیبرینولیتیک در مردان

هدف از مطالعه ی حاضر تعیین تاثیر تمرین استقامتی همراه با روزه داری بر فاکتورهای فیبرینولیتیک است. تعداد 24 مرد غیر ورزشکار به طور داوطلبانه در تحقیق شرکت نمودند و به طور تصادفی در دو گروه روزه داری (F ) و تمرین استقامتی+روزه داری (F+ET ) قرار داده شدند؛ اما در نهایت به خاطر افت آزمودنی در دو گروه تحقیق با 20 آزمودنی ( 10 نفر در هر گروه) خاتمه یافت. آزمودنی های گروه F (وزن، 77/4 16/2 کیلوگرم، شاخص توده بدنی (25/7 4/5 طی ماه رمضان فقط روزه داری داشتند، در حالی که گروه F +ET (وزن، 79/3 9/3 کیلوگرم، شاخص توده بدنی (26/3 2/9 علاوه بر روزه داری، به مدت چهار هفته و هر هفته 3 جلسه تمرین استقامتی داشتند. دو نمونه خونی 6 ) میلی لیتر) برای اندازه گیری آنتی ژن فعال کننده پلاسمینوژن بافتی (t-PA)، بازدارنده فعال کننده پلاسمینوژن (PAI-1) و D-Dimer در قبل و بعد از ماه رمضان گرفته شد. رژیم غذایی نیز قبل و در هفته دوم ماه رمضان اندازه گیری و ثبت شد. میزان وزن، BMI و درصد چربی آزمودنی ها پس از ماه رمضان در هر دو گروه به طور معناداری کاهش یافت .(P<0/05) با این حال کاهش وزن و BMI برای گروه F+ET بیشتر از گروه F بود .(P<0/05) همچنین درصد چربی مصرفی رژیم غذایی هر دو گروه در ماه رمضان افزایش معناداری یافت. آنتی ژن t-PA در گروه F+ET به طور معناداری کاهش و در گروه F نیز تا مرز معناداری کاهش یافت (P=0/06) اما مقایسه بین گروهی آنتی ژن t-PA، آنتی ژن PAI-1 و D-Dimer تفاوت معناداری را نشان نداد. بر اساس یافته های تحقیق حاضرمی توان نتیجه گیری نمود که احتمالا تمرین استقامتی همراه با روزه داری اسلامی از طریق کاهش وزن، BMI و آنتی ژن t-PA اثرات مطلوبی را بر سیستم فیبرینولیتیک ایجاد می نماید.

کلیدواژه ها:

تمرین استقامتی ، روزه داری ماه رمضان ، t-PA ، PAI-1