چگونگی مداخله زمینه گرا در پایداری و باززنده سازی بافت های تاریخی با بهره گیری از روش چیدمان فضانمونه موردی: پیشنهاد طراحی مجموعه گردشگری ابرکوه

صنعت گردشگری با تاثیر بالقوه خود در اقتصاد هر کشور از جمله مقوله هایی است که همیشه مورد توجه مسیولین امر بوده است. با گسترش شهرنشینی و سرعت تغییرات در شهرها قریب به چند دهه است که، بافت تاریخی شهرها دچار دگرگونی شده و هماهنگی خود را با ساختار اصلی حرکتی شهر از دست داده است. این امر به ویژه از بعد گردشگری، فضاهای شهری و میراث تاریخی و فرهنگی، شهرها را تحث تاثیر قرار داده و باعث کاهش تعداد مراجعین و فراموشی تدریجی یادمانهای گذشته شهرها شده است. هدف این مقاله پیشنهاد راهکار مناسبی جهت طراحی مجموعه تفریحی گردشگری با رویکرد زمینهگرا در جوار سرو کهنسال ابرکوه و بافت خاص پیرامونی است، که در آن پس از بیان مطالعات در حوزه باز زنده سازی بافتهای تاریخی و تلاشهای انجام شده برای طراحی زمینهگرا به معرفی تیوری چیدمان فضا برای کمک به ارایه نتایج مطالعاتی دقیق تر پرداخته میشود. پژوهش از نوع کاربردی- توسعهای و روش پژوهش، توصیفی- تحلیلی است و گردآوری اطلاعات از طریق منابع کتابخانه ای، مراکز آمار و بررسی های میدانی انجام شده است. در نتایج نهایی با تعیین عوامل تاثیرگذار در طراحی زمینه گرا در بافتهای تاریخی، راهکاری برای تبیین ضوابط طراحی زمینه گرا در بافتهای تاریخی فرهنگی شهرها پیشنهاد میشود. با کمک این معیارها و با توجه به میزان دسترسی و دید در مسیرهای موجود در بافت مجموعه، مکانهای مناسب به منظور کاربریهای متعدد در طراحی معماری در نظر گرفته خواهدشد؛ در طراحیهای آینده با کمک استفاده از شاخصهای نرم افزارهای دیگر در این چارچوب میتوان دقت طراحی زمینه گرا را بالاتر برد

کلیدواژه ها:

گردشگری ، تفرج پایدار ، طراحی زمینه گرا ، روش چیدمان فضا