عرفان در شعر فارسی غالب

زبان فارسی حدودا هفت صد سال زبان دولتی هند بوده و این امر مسلم است که شاهان مغول در هر زمان حامی و پاسداران زبان و ادبیات فارسی بودهاند به همین علت زبان فارسی، زبان رسمی دربار آنان بود. تعداد بزرگی از علماء، ادباء، شعراء و مورخین فارسی پرورده ی همین دوره می باشند. در اواخر قرن هجدهم میلادی اوضاع سیاسی هند تغییر کرد و به سبب این اوضاع زبان فارسی هم رو به زوال نهاد؛ هر چند که در بعضی جاها زبان فارسی پیشرفت نکرد اما برخی مناطق هند از قبیل دهلی، رامپور، اوده، حیدرآباد، بهوپال، کشمیر، ملتان، لاهور، عظیم آباد و جز آن همان قدر در گسترش زبان و ادبیات فارسی از حیث مرکزهای زبان فارسی شناخته شدند که در دوره پیشین بودند.در قرن هجدهم میلادی شاعران و نویسندگان زیادی در سرزمین هند می زیستند که زبان و ادب فارسی را سر و صورتی دادند. در ردیف همین شاعران و نویسندگان والامقام سده ی هجدهم میلادی میرزا اسداالله خان غالب شاعر برجسته هند بوده است. غالب نه تنها در هند که وطن مالوف اوست، شهرت دارد بلکه تمام کشورهای فارسی زبان معروفیت دارد.بنابر گفته آقای علی اصغر حکمت، غالب دهلوی آخرین شاعر برجسته فارسی هند است که شعر فارسی را به اوج کمال رسانیده است. شاعر دیگر فارسی که به نام صهبانی معروف است درباره غالب میگوید:چو دیدم غالب و آزرده را از هند صهبانی به خاطر هیچ یاد از خاک ایرانم نمی آید

کلیدواژه ها:

عرفان ، تصوف ، وحدت ، عشق و عقل ، انسان قبل