روابط ساختاری کارآمدی مربیگری، خودکارآمدی بازیکنان و کارآمدی جمعی در تیم های حرفه ای بسکتبال بانوان

هدف این پژوهش تعیین روابط ساختاری کارآمدی مربیگری، خودکارآمدی بازیکنان و کارآمدی جمعی در تیم های حرفه ایبسکتبال بانوان بود. به این منظور، 128 نفر (12 سرمربی و 116 بازیکن) از اعضای تیم های حرفه ای بسکتبال بانوان، مقیاسکارآمدی مربیگری، مقیاس خودکارآمدی و پرسشنامه کارآمدی جمعی برای ورزش را تکمیل نمودند. نتایج نشان داد اثرمستقیم کارآمدی مربیگری بر خودکارآمدی بازیکنان و کارآمدی جمعی معنادار نیست و خودکارآمدی بازیکنان اثر مستقیم ومنفی بر کارآمدی جمعی دارد. براساس این نتایج، مدل مفهومی کارآمدی مربیگری با داده های گردآوری شده از تیم هایحرفه ای بسکتبال بانوان حمایت نمی شود. در راستای بازنگری و توسعه این مدل مفهومی، احتمال وجود متغیرهای میانجی درارتباط کارامدی مربیگری با متغیرهای تیمی مورد بحث می باشد.

کلیدواژه ها:

کارآمدی مربیگری ، خودکارآمدی بازیکن ، کارآمدی جمعی ، تیم بسکتبال