ارتباط بین نیمرخ های انگیزشی و مراحل تغییر رفتار تمرینی در دانشجویان

هدف از پژوهش حاضر بررسی ارتباط بین نیمرخ های انگیزشی و مراحل مختلف تغییر رفتار تمرینی در دانشجویان دختر وپسر دانشگاه های تهران بود. بر این اساس، تعداد 400 دانشجوی دختر و پسر به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخابو پرسشنامه های مراحل تغییر رفتار تمرینی (کاردینال) و نیمرخ های انگیزشی (پلیتر و همکاران) را تکمیل کردند. به منظوربررسی الگوهای انگیزشی مراحل تغییر رفتار، چهار خوشه انگیزشی (نیمرخ انگیزش خودتعیین، نیمرخ انگیزش متوسط، نیمرخانگیزش غیرخودتعیین، نیمرخ بی انگیزشی) استخراج شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از ضریب همبستگی رتبه ای اسپیرمنبرای بررسی ارتباط بین خرده مقیاس های نیمرخ انگیزشی (انگیزه درونی دانشی، انگیزه درونی اجرایی، انگیزه درونی برانگیخته،نظم دهی درون فکنی شده، نظم دهی تشخیصی، انگیزه بیرونی و بی انگیزشی) و مراحل تغییر رفتار تمرینی استفاده شد.همچنین برای بررسی ارتباط بین خوشه های انگیزشی و مراحل تغییر رفتار و همچنین بررسی ارتباط بین جنسیت و مراحلتغییر رفتار از آزمون خی دو به وسیله ایجاد جدول بندی متقاطع استفاده شد. نتایج نشان داد که بین مراحل تغییر رفتار تمرینی ونیمرخ های مختلف انگیزشی به استثنای بی انگیزشی، ارتباط مثبت معناداری وجود دارد. ارتباط بین مراحل تغییر رفتار تمرینی وبی انگیزشی، منفی و معنادار بود. در خوشه اول (نیمرخ انگیزشی خودتعیین)، افراد بیشتر در مراحل سوم، چهارم و پنجم و افراددر خوشه چهارم، بیشتر در مراحل اول، دوم و سوم، طبقه بندی شدند. نتایج این پژوهش به طور شفاف نشان میدهد کهدرونی شدن انگیزش رفتار تمرینی نقش با اهمیتی در حفظ رفتار تمرینی برای مدت طولانی بازی می کند.

کلیدواژه ها:

نیمرخ های انگیزشی ، مراحل تغییر رفتار تمرینی ، نظریه خودتعیین