تحلیل سیاست های رسانه ای در ایران (از برنامه های عمرانی پیش از انقلاب تا پایان برنامه چهارم توسعه)

مسیله اساسی این مقاله مطالعه تاریخی تحلیلی نحوه سیاست گذاری ارتباطی درباره جایگاه رسانه هایجمعی به ویژه رادیو و تلویزیون در برنامه های گوناگون عمرانی و توسعه در ایران است. به عبارت دیگر، هدفما در این مقاله تحلیل ارتباط متقابل میان رسانه ها و توسعه و نوع تلقی از رسانه ها به منزله عامل یا شاخصتوسعه بوده است.سیاست های ارتباطی جایگاه تعیین کنندهای در برنامه های توسعه ای دارد؛ به گونه ای که تقریبا از زمان آغازبرنامه های مدرنیزاسیون در قالب پارادایم مسلط توسعه، و نوع نگاه و چشم داشت از فرایندهای ارتباطی وابزارهای رسانه های جایگاه خاص و ممتازی را به خود تخصیص داده بودند؛ که با مشاهده نتایج سیاست هایارتباطی گوناگون و آشکارشدن نقاط ضعف و قوت آن ها از آن زمان، راهبردهای ارتباطی نیز به تبع آن برایحصول نتایج دچار تغییرات شدند. به همین دلیل تحلیل روند سیاست گذاری ارتباطی توسعه ای در ایران حایزاهمیت است.این مطالعه نشان خواهد داد که طی یک دوره زمانی پنجاه ساله راهبردهای ارتباطی چه روندی را طیکرده است آیا این راهبردها پیوسته و هدف مند بوده اند و یا منقطع و فاقد رویکرد، منطق و چشم اندازمشخص نتایج این تحلیل نشان میدهد که برنامه های عمرانی و توسعه ای در ایران، فاقد رویکردسیاست گذاری مشخص برای رسانه های جمعی رادیو و تلویزیون بوده است. درواقع، متاثر از شرایط سیاسیدیدگاه ها تفاوت پیدا کرده اند. گرچه به طور کلی نگاه از رسانه به عنوان شاخص توسعه به سوی رسانه به منزلهعامل توسعه تغییر کرده است.

کلیدواژه ها:

توسعه ، ارتباطات ، سیاست گذاری رسانه ای ، ایران ، برنامه های عمرانی ، برنامه های توسعه