تاثیر یک جلسه تمرین روی نوارگردان با محدودیت جریان خون بر سطوح سرمی هورمون های رشد، عامل رشد شبه انسولین- 1 و کورتیزول در دانشجویان دختر غیرفعال
سال انتشار: 1394
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 386
فایل این مقاله در 20 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_RES-3-8_006
تاریخ نمایه سازی: 23 آبان 1397
چکیده مقاله:
تمرین ورزشی با محدودیت جریان خون، تمرینی مفید و موثر برای ارتقای سطح عملکرد ورزشکاراناست. هدف این تحقیق، بررسی اثر یک جلسه تمرین روی نوارگردان با محدودیت جریان خون برسطح سرمی هورمون های رشد، عامل رشد شبه انسولین- 1 و کورتیزول در دانشجویان دختر غیرفعال بود. سی دانشجو ی دختر سالم با دامنه سنی 19 تا 24 سال که داوطلب شرکت در مطالعه بودند، بهعنوان نمونه آماری انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه قرار گرفتند: 1. تمرین روی نوارگردان بامحدودیت جریان خون (با شدت دو مایل بر ساعت، پنج مرحله دودقیقه ای با یک دقیقه استراحت بینهر مرحله)؛ 2. تمرین روی نوارگردان بدون محدودیت جریان خون (با همان حجم ورزش)؛ 3. کنترل(با محدودیت جریان خون و بدون ورزش). سطح سرمی هورمون ها در شرایط ناشتایی قبل و بلافاصلهبعد از ورزش اندازه گیری شد. در پایان مطالعه، برای مقایسه تفاوت میانگین متغیرها در بین گروه ها ازآزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی و برای مقایسه تفاوت ها قبل و بعد ازورزش از آزمون t همبسته استفاده شد. سطح معنا داری آماری P<0/05 تعیین شد. بر اساس تحلیلداده ها یک جلسه تمرین روی نوارگردان با محدودیت جریان خون، باعث افزایش معنا دار سطح سرمیهورمون رشد، عامل رشد شبه انسولین-1 و کورتیزول در مقایسه با مقادیر پیش از ورزش شد (P<0/05). نتایج آزمون تحلیل واریانس یک طرفه نیز بین میانگین سطح سرمی هورمون رشد، عاملرشد شبه انسولین- 1 و کورتیزول سه گروه، پس از یک جلسه ورزش، تفاوت معناداری نشان داد (P<0/05). به طور کلی می توان نتیجه گرفت که یک جلسه تمرین روی نوارگردان همراه با محدودیتجریان خون می تواند باعث افزایش بیشتر هورمون های کاتابولیک آنابولیک در دختران جوانغیرفعال شود، از این رو به لحاظ کاربردی به نظر می رسد محدودشدن جریان خون در تمرین راه رفتنروی نوارگردان، خود عامل مهمی در ایجاد پاسخ های حاد هورمونی است و محدودیت اجرایی کمتریدر مقایسه با تمرینات قدرتی با شدت بالا دارد و در عین حال، اهدافی را که از تمرینات با شدت بالاانتظار می رود، برآورده می کند و برای طیف وسیع تری از مردم، از جمله افراد غیرفعال، ضعیف، بیمار ومسن قابل اجراست.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
فایزه ناصرخانی
دانشجوی کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزش دانشگاه شاهرود
محمدحسین رضوانی
استادیار دانشگاه شاهرود
ناهید توفان
پزشک عمومی، دانشجو ی دکتری آموزش پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان