بررسی شواهد تاریخی باورمندی شیعه به مقام مفترض الطاعه بودن امام (با تاکید بر سه قرن اول)

اندیشه اطاعت محض از امام، از باورهایی است که شیعه از ابتدا بدان معتقد بوده، و آن را درمقاطع مختلفی تاریخی به شکل های گوناگون بروز داده است. شواهدی که از تاریخ ظهورامامت در جامعه حکایت می کند، گویای این مطلب است که ماهیت فرمان برداری از امام درهر دوره زمانی از حیات ایمه در اذهان شیعیان رسوخ داشته و امری انکار ناپذیر است. حتیانحرافاتی که از مکتب تشیع دیده م یشود در جوهر این باور نیست؛ بلکه در یافتن مصادیقیاست که باید از ایشان فرمان برد و مطیع محض آنها بود. از این رو، سرگذشت، رواج و ارایه اینعقیده در شیعه بنابر اقتضایات اجتماعی و سلطه حاکمان- با فراز و نشیب هایی مواجه بودهاست به طوری که تنها در نوع بروز این باور تفاوت دیده می شود و نه در اصل آن- که موردپذیرش شیعه و تایید ایمه بوده است. کاوش شواهدی که به تقویت این مدعا یاری می رساند،بر دوش این نوشتار است.

کلیدواژه ها:

افتراض طاعت ، مفهوم امامت ، اطاعت و فرمانبرداری از امام ، تاریخ عقیده شیعه ، دوران امامت ایمه