بررسی وضعیت حقوقی کشتی ها در آب های سرزمینی

کشتیرانی به عنوان یکی از موارد مهم و قدیمی استفاده از دریاها و در ابعاد مختلف تجاری، اقتصادی، ارتباطی و نظامی برای کشور مطرح بوده و از طرفی منحصر به کشتی های خصوصی و تجاری نمی باشد. فلذا از دغدغه های مهم کشورها، بهره مندی از نظام حقوقی مناسب در جهت تضمین حقوق دول ساحلی و از طرف دیگر، کشتی های دول خارجی است که در مناطق مختلف دریایی در حال کشتیرانی هستند. دریاها از نخستین راه های عمومی داد و ستدی میباشد و از زمانی که انسان به دریا راه یافت رسوم دریانوردی به صورت مقررات و قانون درآمد و اصول کلی حاکم بر حقوق دریایی را پیریزی کرد. هدف اصلی تحقیق حاضر، بررسی وضعیت حقوقی کشتی ها در آب های سرزمینی می باشد. تحقیق حاضر به روش اسنادی، تبیینی، تفسیری و کتابخانه ای است و از جمله انواع تحقیقات توصیفی-تحلیلی است. اطلاعات لازم با مطالعه کتاب ها، اسناد و مدارک و مجله ها و جستجوی وب سایت ها جمع آوری میشود. محور اصلی مطالعات صورت گرفته، اسناد بین المللی مرتبط با موضوع است. با استفاده از تبیین، تفسیر و توصیف اطلاعات جمع آوری شده مورد تجزیه و تحلیل قرار میگیرند. قانون مناطق دریایی جمهوری اسلامی ایران در سال 1372 در مجلس شورای اسلامی به تصویب رسیده است. در این قانون، مصوبه سال 1352 هیات وزیران در خصوص مبدا آبهای سرزمینی بدون هیچگونه تغییری مورد تاکید قرار گرفته است. قلمروهای دریایی ایران بر اساس قانون مناطق دریایی ایران مصوب سال 1372، قوانین داخلی و نظام حقوقی بین المللی تنظیم شده است.

کلیدواژه ها:

کشتی ، آبهای داخلی ، آبهای سرزمینی ، دریاها ، خط مبداء