تحلیل حمایت های قانونی بر سلامت روانی کودکان پیش دبستانی از منظرحق بر زیست بدون تشویش

کودکان به عنوان سرمایه های یک جامعه حق دارند دوران کودکی خود را در شرایط مطلوب و به دور از دغدغه بگذرانند، چرا که به گفته روانشناسان پایه های اصلی شخصیت انسان در دوران کودکی وی ریخته می شود و هرجامعه ای برای آنکه انسان های سالمی را در خود پرورش بدهد ملزم به آن است که شرایط مناسب زیستن را برای اعضای آن جامعه بالاخص اطفال و نوجوانان فراهم آورد و آن ها را برای ساخت آینده ی یک کشور آماده سازد این مهم برآورده نمی شود مگر آنکه حقوق کودکان از سوی حکومت و جامعه و خانواده به رسمیت شناخته شود و تمامی اعضای جامعه تلاش بدارند محیط زندگی کودکان را اعم از خانواده ومهدکوک ها و مدارس را خالی از خشونت های جسمانی و روانی نموده و بستر زیستن فارغ از هرگونه تشویش را بر ای اطفال فراهم نماید. برای رسیدن به این امر الزم است که قانون گذار دخالت نموده و قوانین و قواعد حقوقی را در راستای حمایت از حق بر زیست فاقد تشویش کودکان تدوین نماید هرچند که درعصر حاضر بیش از پیش تحولات عمده ای در زمینه کودکان رخ داده است و صغار به عنوان دارندگاه حق شناخته شده و در سیاست های بین المللی جایگاه خاص خود را یافته اند .حکومت ها نیز بتدریج به این سمت و سو رفتند که امور کودک را از انحصار خانواده خارج نموده و به عنوان شهروندی مستقل رعایت حقوق ، سلامت و حیاتش را با تصویب قوانین تضمین نمایند که از جمله آن ها میتوان به قوانین داخلی مانند قوانین حمایت از خانواده ویا مواد اندکی در حقوق مدنی قانون مجازات اسالمی و یا قانون کار ،قانون حمایت از کودکان و نوجوانان مصوب 1381 و همچنین قوانین بین المللی مانند اعلامیه جهانی حقوق کودک ، میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی و بطور مفصل تر کنوانسیون حقوق کودک مصوب نوامبر 1989 اشاره نمود اما نمیتوان گفت که رعایت حقوق کودکان بصورت تمام و کمال از طرف این قوانین تضمین شده است چه بسا که بسیاری از حق ها که الزم است کودکان دارای آن باشند عنوان نگردیده است .این موضوع کامال شفاف است که زندگی بدون تشویش موجب میگردد که کودکان سلامت روانی و جسمانی داشته باشند و به بیان دیگر میتوان عنوان کرد که یکی از نتایج حق زیستن بدون تشویش سلامت روانی کودکان است که قوانین صرفا به نتیجه حق مذکور اشاره نموده اند چنان که ماده2 قانون حمایت از کودکان و نوجوانان مصوب 1381 آورده است هر نوع اذیت و آزار کودکان و نوجوانان که موجب شود به آنان صدمه جسمانی یا روانی و اخلاقی وارد شود و سلامت جسم یا روان آنان را به مخاطره اندازد ممنوع است و همچنین کنوانسیون حقوق کودک به عنوان یک پیمان نامه بین المللی حکومت های عضو را ملزم به آن نموده است تمام اقدامات الزم را جهت حمایت از سلامت جسمانی و روانی کودکان عمل آورند و مانع هرگونه خشونت بر علیه کودکان شوند منع خشونت ذکر شده در متن کنوانسیون مذکور اعم است از جسمانی و روانی که در تفسیر منع خشونت بیان شده است منظور از خشونت روانی سوااستفاده های عاطفی، لفظی یا غفلت است که میتوان برخی از مصادیق آن را اینگونه بیان نمود:تمامی اشکال تعامالت مضر مستمر با کودک ،برای مثال این حس را در کودک ایجاد کردن که وی بی ارزش ،دوست نداشتنی ،نا خواسته ،در معرض خطر است یا صرفا در مقام رفع نیاز های دیگران واجد ارزش خواهد بود .ترساندن ،ارعاب و تهدید کردن :بهره کشی و تخریب کردن ،طرد کردن نادیده انگاشتن واکنش ها هیجانی وی ، بی توجهی به سلامت روحی و نیاز های آموزشی و درمانی او ،تمسخر و جریحه دار نمودن احساسات کودک،انتساب القاب توهین آمیز به وی .در معرض خشونت خانگی قرار داشتن قرار دادن در بازداشت انفرادی ،بازداشت همراه با شرایط تحقیر آمیز و زورگویی های روانی بزرگساالن یا دیگر کودکان با آن ها من جمله از طریق فناوری های ارتباطات و اطالعات نظیر تلفن همراه و اینترنت و زور گویی در دنیای مجازی. همانگونه که مشاهده می شود قانون گذار بیشتر به مقوله منع خشونت جسمانی و روانی و همچنین حمایت از سالمتی بطور کلی پرداخته است و حق زیستن بدون تشویش به عنوان یک حق مورد اشاره قرار نگرفته است.

کلیدواژه ها:

اطفال ، قانون ، سلامت روانی ، حق