اثر پروبیوتیک بومی ایران بر یادگیری احترازی غیر فعال در مدل تشنج صرعی ناشی ازPTZ در موش صحرایی نر نژاد ویستار

مقدمه: در اصطلاح، احتراز غیرفعال برای توصیف آزمایش هایی به کار می رود که حیوان می آموزد از یک رویداد ناخوشایند (برای مثال شوک الکتریکی) احتراز کند و حیوان به منظور این احتراز رفتار ویژه ای را متوقف می کند. صرع به عنوان دو یا چندتشنج صرعی تعریف می شود که فاصله آن ها 24 ساعت است که نشانه فعالیت الکتریکی غیر عادی مغز می باشد. پروبیوتیک ها میکروارگانیسم های زنده و مشخصی هستند که در صورت مصرف توسط انسان یا حیوان اثرات مفیدی بر سلامتی میزبان دارند. مطالعه حاضر جهت بررسی تاثیر پروبیوتیک بومی ایران برمرحله اکتساب یادگیری شرطی احترازی غیر فعال درمدل تشنج صرعی ناشی از PTZ در موش صحرایی نر نژاد ویستار بود. مواد و روشها: در این مطالعه گاواژ پروبیوتیک به مدت سه هفته به موش های گروه آزمون و گاواژ سالین به موش های گروه کنترل صورت گرفت و در ادامه تشنج صرعی توسط تزریق PTZ القا شد و تست شاتل باکس جهت بررسی یادگیری احترازی صورت گرفت. نتیجه گیری: نتایج نشان داد پروبیوتیک بر کاهش میزان حملات تشنج صرعی بی اثر بود ولی یادگیری شرطی احترازی را افزایش داد.

کلیدواژه ها:

پروبیوتیک ، تشنج ، یادگیری احترازی غیرفعال