مقایسه قابلیت روشهای مختلف جبری و زمین آماری در تهیه نقشه بارش (مطالعه موردی: شهرستان کازرون و نوراباد ممسنی)

تغییرات زمانی و مکانی بارندگی نقش بسیار مهمی در اجرای طرح های اصلاح و احیای مرتع، حفاظت خاک و مدیریت پوششگیاهی دارد. بنابراین تهیه ی نقشه پهنه بندی باران و آگاهی از میزان تغییرات آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است. هدف ازانجام این تحقیق، ارزیابی روش های زمین آماری در برآورد بارندگی سالانه در دو شهرستان کازرون و ممسنی در استان فارس وپهنه بندی منطقه از نظر اندازه بارندگی می باشد. بدین منظور پش از جمع آوری آمار بارندگی 25 ایستگاه باران سنجی وسینوپتیک با طول دوره ی آماری 10 سال (1390-1380) میانگین سالانه برای کلیشه ی ایستگاه ها محاسبه شد. سپس بهمنظور تعیین بهترین الگوی توزیع مکانی بارندگی سالانه و تهیه نقشه همباران از روش های مختلف درون یابی زمین آماریشامل کریجینگ (Kriging) و کوکریجینگ (Cokriging) و روشهای درون یابی جبری (معین) مانند عکس فاصله (IDW)تابع شعاعی (LPI)، تخمینگر موضعی (GPI) و تخمینگر عام استفاده گردید. نتایج بدست آمده نشان داد که بین روش هایمورد استفاده، به ترتیب روش کوکریجینگ و کریجینگ با میزان خطای 33 / 42 و 40 / 52 نسبت به روش های جبری برتر بودهاست. همچنین بین روشهای جبری دو روش RBF و LPI با میزان خطای 85 / 61 و 39 / 63 نتایج نسبتا دقیق تری را درمقایسه با دو روش IDW و GPI داشته است. ضمن آنکه کمترین مقدار میانگین مربعات خطا در روش کوکریجینگ (به مقدار33 / 42) و بیشترین آن در روش IDW؛ (70/43) بدست آمده است.

کلیدواژه ها:

کریجبنگ ، کوکریجینگ ، عکس فاصله ، تابع شعاعی ، تخمینگر موضعی