تحلیل ضعف نظام عدالت کیفری در برخورد با بی حجابی از منظر بازدارندگی تصوری

بازدارندگی تصوری عبارتست از تحلیل بزهکاری بر مبنای تاثیر نگرش افراد در خصوص ماهیت رفتار ممنوعه و مجازات آنرفتار؛ و همچنین تاثیر بزهکاری های قبلی- و نتایج آن اعم از دستگیری و عدم دستگیری، مجازات و عدم مجازات- برارتکاب جرایم توسط افراد در آینده؛ بازدارندگی یک توجیه مهم برای اعمال مجازات است که سابقه آن به قرن 18 بازمی گردد؛ هر بار که این اندیشه رو به افول نهاد، اندیشمندان طرفدار آن به نوعی آن را احیا کردند و هم اکنون این احیا درقالب بازدارندگی تصوری در حال انجام است. از طرف دیگر با وجود اهتمام جمهوری اسلامی ایران به مبارزه همه جانبه باگسترش بی حجابی و یاری جستن از نظام عدالت کیفری – جرمانگاری بیحجابی با وضع ماده 638 قانون مجازات اسلامی(تعزیرات و مجازات های بازدارنده) در سال 1375 - برای نیل به این هدف، مساله گسترش بی حجابی همچنان به عنوانمعضلی حل نشده باقی است. در این چارچوب نتیجه گرفته شد که عدم بازدارندگی مجازات بیحجابی به دو نقطه اساسی بازمی گردد. اول: قبیح ندانستن بی حجابی به دلایلی مانند نفوذ فرهنگ غربی و در نتیجه عدم درونی کردن ارزش پیروی از قانونتوسط مخاطبان قانون، دوم: عدم قطعیت مجازات به دلایلی مانند کاستی های موجود در دستگاه های مسوول؛ ماهیت خاصجرم بی حجابی و استفاده های ابزاری سیاسی توسط دشمنان نظام جمهوری اسلامی ایران که همواره در کار مبارزه قاطعانه بابی حجابی خلل ایجاد کرده است.

کلیدواژه ها:

بازدارندگی تصوری ، بی حجابی ، قطعیت مجازات