دعا و نیایش در آیینه عرفان

روح آدمی خواه ناخواه با مفهومی به نام خدا گره خورده است، که اگر شخص بخواهد به این گره توجه کند، به مفهوم فطرتمی رسد و اگر بیشتر در خود و خدا تامل کند به مقامات عالیه نایل می شود. لیکن در این راه باید به عواملی تکیه کرد کهمسیر شناخت حق را هم هموار می کند و هم اینکه این شناخت اگر در یک مسیر قلبی هدایت شود به کیمیای عشق میانجامد و فنای فی الله که اوج این خدایی بودن است. از جمله این عوامل، دعا و نیایش است، که می تواند انسان را مستغرقحسن افعال و صفات حق کند. در این رهگذر با استفاده از شیوه ی مطالعه ی کتابخانه ای و استفاده از گنجینه ی زنده یکتب عرفانی و معرفتی سعی شده است تا جایی که میسر است به شفاف سازی مفهوم دعا بپردازیم. در نقد وضعیت دعا ونیایش در جامعه همین بس که نوع دینداری بسیاری از افراد که تاثیر مستقیم بر نگرش به دعا دارد مصلحت اندیشانه است تاجایی که فرصت قدم گذاشتن با قدرت فکری خود را نداشته و پیوسته در تقلید و تزریق زندگی کرده اند از این رو با توجه بهپژوهش حاضر دعا و نیایش باید دارای یک پشتوانه ی عقلی قوی باشد که نوع دین داری معرفت اندیش اینگونه نیایش را درخود جای داده است. در بعدی دیگر تجربه ی دینی در قالب دین داری تجربت اندیش عارفانه نیز می تواند دعا و نیایش را بهاوج برساند که این امر، مستلزم فهم قلبی از مفاهیم دینی می باشد.

کلیدواژه ها:

دعا ، نیایش ، عرفان ، اسلام ، فطرت