بیىامتىیت قرآن و حدیث در آیینه اسکندری امیرخسرو دهلوی

بینامتنیت یا تداخل متون، از موضوعات برجسته نقد معاصر است که در یک معنای کلی به اندیشه انتقال معنا با لفظ یا هر دو از یک متن به متنی دیگر یا از یک اثر ادبی به اثر ادبی دیگر با اختلاف در مقصد و هدف اطلاق می گردد. استفاده از مفاهیم و تعلیمات قرآنی از جمله روابط بینامتنی است که ادیب، معانی و الفاظ ناب قرآن کریم را به منظور اعتبار بخشیدن و غنای سخن خویش به کار می برد. امیر خسرو دهلوی از زمره شاعرانی است که در آثار خود تمایل زیادی در به کاربردن مفاهیم قرآنی داشته است، به گونه ای که بیشتر ابیات آغازین آثارش برگرفته از آیات قرآن و احادیث می باشد. در این پژوهش توصیفی- تحلیلی نشان داده می شود که امیرخسرو دهلوی در آیینه اسکندری از چه نوع روابط بینامتنی در قرآن بهره برده است. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که امیرخسرو دهلوی با گرفتن مضمون و محتوای آیات قرآن (اثرپذیری معنایی) در پی آن است تا درون مایه شعریش را پخته و استوار نماید و خواننده را به ژرفای معانی اشعارش سوق دهد.

کلیدواژه ها:

بینامتنیت ، قرآن ، حدیث ، امیرخسرو دهلوی ، آیینه اسکندری