نقش زمینه گرایی و میان افزایی در باززنده سازی بناهای تاریخی مطالعه ی موردی: خانه ی کیاموسوی لاهیجان

تاریخ و تمدن هر محیطی، خود را در بناها و رسومات به جامانده از افراد نشان میدهد. سبک و فرم بناها که از گذشته باقی مانده، نشان دهنده ی اصالت و نحوه ی تفکر و زیستن آنهاست. اما متاسفانه عدم برنامهریزی مناسب جهت توسعه ی شهری، انتقال یافتن صعودی جمعیت بدون برنامه به شهرها، اهمیت ساخت و ساز جهت پاسخگویی به رشد جمعیت با تخریب بناهای بهجامانده از گذشته بدون توجه به هویت و ارزش آنها جهت دریافت منافع و سرمایه ی مادی بیشتر، سبب بیاهمیت شدن تدریجی این آثار ارزشمند و در برخی موارد منجر به تبدیل آنها به مکانهای تخریبی گشته است که در برخی موارد آثار سوء اجتماعی– فرهنگی به جا گذاشته است. هدف از انجام این پژوهش، توجه مجدد و روح بخشیدن به بنای تاریخی مورد نظر جهت باززنده سازی و احیای فرهنگ گذشته میباشد. روش تحقیق در این مقاله تحلیلی- توصیفی همراه با گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای است. موضوع تحقیق، خانهی قدیمی کیاموسوی واقع در محله ی پردسر شهرستان لاهیجان، استان گیلان است. در این پژوهش ابتدا راجع به زمینه گرایی و عوامل تشکیل دهنده ی آن و میان افزایی و تاثیری که این عوامل در باززنده سازی بنا دارد، صحبت گردید. سپس از طریق نقشه های دریافت شده از شهرداری لاهیجان به تحلیل موقعیتها و کاربریهای محله ی پردسر و خانه ی کیاموسوی پرداخته شد. در نهایت بر مبنای مطالعات و گفتو گو با ساکنین محله، تغییرات لازم در محله از قبیل: فضای سبز و پارکینگ، حذف کاربریهای نامناسب، تعبیه فضاهای موردنیاز و دادن کاربری خانه ی گردشگر)غذاخوری همراه با موزه فرهنگی- مردمی( و طراحی آن صورت گرفت. معیارهای مورد توجه در طراحی شامل حفظ تزیینات، استفاده از زمین بایر مجاور به عنوان موزه ی فرهنگی، تخصیص بخشی از محیط به فضای سبز و آب نما و به کارگیری فضای درون خانه و بیرون به رستوران سنتی و دیگر عوامل اقلیمی و کالبدی میباشد.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، میان افزایی ، باززنده سازی ، خانه کیاموسوی