بررسی مقاومت بتن خودتراکم در ستون های بتن آرمه حاوی الیاف های فولادی و پلی الفین

مقاله حاضر به بررسی مقاومت بتن خود تراکم در ستون های حاوی الیاف های فولادی و پلی الفین در محل سرویس دهی در مقایسه با بتن های خود تراکم بدون الیاف می پردازد. الیاف پلی الفین و الیاف فولادی به ترتیب به مقدار 25 / 0 و 50 / 0 درصد حجمی در ستون های بتنی مورد استفاده قرار گرفته است. برای تعیین مقاومت بتن از روش مغزه گیری و اولتراسونیک استفاده شده است. مقاومت مغزه ها در سنین 14 ، 28 ، 42 و 90 روزه ارزیابی شده است. همچنین نمونه های استاندارد مکعبی 150 میلیمتری مورد آزمایش مقاومت فشاری قرار گرفتند. بتن های ساخته شده حاوی 10 % میکروسیلیس و نسبت آب به سیمان 38 / 0 استفاده شده است. در این مطالعه تاثیر جهت مغزه گیری و موقعیت مغزه ها نیز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج آزمایش نشان داد که افزودن الیاف پلی الفین و فولادی در بتن خود تراکم باعث افزایش مقاومت مغزه ها شده است. این افزایش در نمونه های مکعبی استاندارد حاوی الیاف با روش اولتراسونیک نیز بدست آمده است. بررسی تاثیر جهت مغزه گیری نشان داد که مغزه ی عمودی مقاومت بالاتری نسبت به مغزه ی افقی دارد که این میزان در نمونه های حاوی الیاف پلی الفین 9 % و در نمونه های حاوی الیاف فولادی حدود 8 % می باشد. همچنین طبق نتایج تغییرات مقاومت بتن در ارتفاع مقطع نشان می دهد که لایه های تحتانی نسبت به لایه های فوقانی با افزایش 24 % برخوردار است.

کلیدواژه ها:

بتن خود تراکم ، پلی الفین ، فولادی ، مغزه گیری ، اولتراسونیک ، مقاومت فشاری