معماری روستاهای صخره ای کنذوان ایران و منطقه کاپادوکیای ترکیه

سازگاری انسان با محیط طبیعی در ابتدایی ترین شکل آن به وسیله کمترین دخالت در محیط طبیعی و کمترین فرایند برای مصالح طبیعی انجام گرفته است. به ماری زخمی فضای ساخته شده به وسیله حفاری در بدنه های طبیعی توف و در بستر زمین بدون استفاده از مصالح ساختمانی است که در نقاط مختلف دنیا در طی قرون متمادی به صورت بومی شکل گرفته است. دو روستای کندوان و گورمه در اقلیم سرد و خشک با زمستان های سرد و تابستان های معتدل و دارای منازل مخروطی شکل از جنس گداز های ثبت شده آتش فشانی هستند. به مارینا روستاها بیانگر حاضر ما وارث و تقابل انسان و طبیعت به منظور ایجاد سرپناه و مسکن است. این نوع معماری با تکنیک کار بسیار ساده اما اجرای آن مشکل و زمان بر بوده و احتیاج به ساخت بنا همانند مهمانی ها و متعارف ندارد و مسایل ایستایی و دیگر اصولی که در معماری متعارف به کار می رود در این نوع بناها غیرقابل استفاده است. در این مقاله ابتدا به تشریح معماری دو روستای صخرخ ای کندوان ایران و گورمه ترکیه پرداخت شده و در پایان نتیجه می شود که ویژگی های مشترک هر دو روستا تبعیت از کالبد طبیعی است مقامات ایجاد بافت روستایی متراکم و فشرده، بازشوها و نورگیرها محدود ، تلفیق مکان انسان ساخت با سایت طبیعی، سادگی و کوچک بودن فضاهای داخلی، بهره گیری از جداره های خشکه چین سنگی در کنار بستر و جداره های طبیعی ، برای تکمیل طبیعت و از همه مهم تر قرارگیری زیر لایه سخت آتش فشانی به عنوان پوشش اصلی مجموعه می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری صخره ای ، کندوان ، گورمه کاپادوکیا