تاثیر 8 هفته تمرینات استقامتی و تناوبی شدید بر بیان ژن گیرنده های ایکس کبدی در موش های نر صحرایی

مقدمه: پژوهش حاضر باهدف تعیین تاثیر تمرینات استقامتی و تناوبی شدید بر بیان ژن گیرنده های کبدی در رت های نر نژاد ویستار انجام شده است. مواد و روش ها: روش تحقیق تجربی بوده و به همین منظور تعداد 24 سر رت نر نژاد ویستار با محدوده وزنی 200±20 گرم و سن هشت هفته، تهیه و به صورت تصادفی به سه گروه کنترل، تمرین تناوبی شدید و تمرین تداومی زیر بیشینه تقسیم شدند. پروتکل تمرینی خیلی شدید؛ 30 دقیقه دویدن تناوبی (هر تناوب شامل 4 دقیقه دویدن با شدت 90-85 درصد VO2max و 2 دقیقه بازیافت فعال با شدت 60-50 درصد VO2max) پنج روز در هفته و به مدت 8 هفته اجرا شد. همچنین گروه تمرین تداومی زیر بیشیته نیز شدت فعالیتی معادل 50 تا 55 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی موش ها بود. یافته ها: بیان ژن LXR آلفا، در تمرین تناوبی شدید افزایش معناداری به نسبت گروه کنترل داشت (P=0/004). همچنین اختلاف معناداری بین 3 گروه در میزان بیان ژن LXR بتا وجود ندارد (P=0/001). هرچند نتایج نشان از افزایش جزیی در گروه های تمرین تناوبی و تداومی بود اما این افزایش اندک منجر به ایجاد تفاوت معنادار نشده است. بحث و نتیجه گیری: تمرین تناوبی شدید به نسبت تمرینات تداومی زیر بیشینه از طریق افزایش بیان ژن گیرنده مهم کبدی و همچنین عامل اصلی خروج کلسترول از کبد و درنهایت گیرنده HDL می تواند نقش مهمی در کاهش بیماری های قلبی -عروقی مانند آترواسکلروزیس داشته باشد.

کلیدواژه ها:

تمرین تداومی زیر بیشینه ، تمرین تناوبی شدید ، گیرنده های ایکس کبدی (LXR)