تتبعی در زمینه علل ناکارآمدی آموزش های دینی مدارس

هدف از آموزش های دینی مدرسه ای تربیت اعتقادی، اخلاقی و عبادی دانش آموزان است و برای تحقق این هدف، کوشش های فراوانی مبذول می شود اما باید دانست که یادگیری ها و تجاربی که دانش آموزان در نظام آموزشی کسب می کنند محدود به برنامه درسی آشکار نیست و عوامل دیگری نیز در کنار برنامه های درسی رسمی وجود دارد که گاه به نحو گسترده تر، پایدارتر و نافذتر بر شکل گیری تجارب، انتقال افکار، نگرش ها، ارزش ها و اعمال و رفتار دانش آموزان تاثیرمی گذارند. چنین تجاربی را که در طی تحصیل آموخته و درک می شود و جزء برنامه درسی از قبل تعیین شده نمی باشد، برنامه درسی پنهان یا پیامدهای قصد نشده می نامند که واجد آثار مثبت و منفی فراوانی بر روی دانش آموزان است. بخش اعظم یادگیری های دوران تحصیل حاصل تعامل پویا با فرهنگ یا مجموعه روابط یا مناسبات، قوانین و مقررات و جو حاکم بر مدرسه و نیز حاصل تعاملات اجتماعی آنان در عرصه ارتباطات رسانه ای است. این تجارب که بدون آگاهی طراحان و معلمان و اولیای دانش آموزان حاصل می شود، آثار متفاوتی بر روی دانش آموزان بجا می گذارد و عدم توجه به آن می تواند تحقق اهداف تعلیم و تربیت را با اشکال مواجه نماید. از هنگامی که دانش آموزان در متن نظام آموزشی قرار می گیرند با سه جنبه از محیط مواجه می شوند جنبه شناختی ، جنبه فیزیکی و جنبه اجتماعی که هرکدام از این سه جنبه با یک برنامه درسی پنهان همراه است در این میان محیط اجتماعی به عنوان نافذترین و مهم ترین جنبه از محیط های آموزشی است منظور از جنبه اجتماعی روابط و مناسبات اجتماعی حاکم بر مدرسه و نیز ارزش هایی است که از طریق رسانه های متداول و به ویژه رسانه های تعاملی تبلیغ، توسعه و ترویج می شود از این گذشته برنامه ریزی های کلان اجتماعی همچون دیدگاه سکولار حاکم بر جریان عمومی تعلیم و تربیت و نیز گسترش رسانه های دیجیتالی از عواملی هستند که تلاش های نظام تعلیم و تربیت عمومی را در زمینه درس دینی با ناکارآمدی مواجه می سازند.

کلیدواژه ها:

آموزش های دینی ، مدارس ، دانش آموزان ، ناکارآمدی