بررسی نقش اثار هویت اسلامی در شکوفایی معماری ایران

موضوع کمیت و کیفیت تجلی هویت اسلامی در معیارهای دوران اسلامی از مباحثی است که پیرامون آن اشتراک نظر زیادی میان اندیشمندان وجود دارد. برخی به بازتاب حداکثر محتوای اسلامی در آثار معماری این دوره اعتقاد دارند، در مقابل، برخی دیگر انعکاس حداقلی و هویت اسلامی و نفی وجود هرگونه رابطه بین محتوای دین و این آثار را بیان می کنند. معماری اسلامی - ایرانی و فرهنگ تشییع میراث گران قدری است که از نسل گذشته به یادگار گرفته شده و نمونه های ارزشمند آن در نظام برنامه ریزی، طراحی و مدیریت شهرهای تاریخی ایران به خوبی قابل مشاهده و بازشناسی می باشند. در این مقاله نظریه سومی در این خصوص ارایه می گردد که اساس آن، استفاده تجلی نسبی محتوا و هویت اسلامی در صورت به کالبد معماری دوره اسلامی به عنوان اصلی منطقی است. مقاله، این اصل بنیادی را مطرح می نماید که اسلام به عنوان مکتبی فکری و اعتقادی، حقایق مفهومی را در حوزه هنر مطرح کرده که در ایده ها و ایدیال های هنرمندان و معماران انعکاس یافته است. در این مقاله، ضمن اتخاذ رویکردی تاریخی - تفسیر این با بهره گیری توامان از روش استدلالی - منطقی و بر پایه متون مستند دینی به اثبات این مدعا خواهیم پرداخت. پایه اساسی در اثبات این نظریه، اصل تفکیک گزاره هایی نظری، عملی و مصادیق در حکومت اسلامی است که تقدیم خواهد شد.

کلیدواژه های بررسی نقش اثار هویت اسلامی در شکوفایی معماری ایران:

هویت اسلامی ، معماری ، معماری اسلامی ، حکمت