نقش هنر محیطی در برنامه ریزی فضایی به روش C2C

تخریب محیط زیست به یک مسیله جهانی تبدیل شده و مسایل زیست محیطی امروزه بسیار مورد توجه محافل علمی قرار گرفته است. نتایج مطالعات محققین بسیاری نشان می دهد که عدم توجه به محیط زیست و چرخه های آن پیامدهای بسیار وخیمی برای آینده زمین و نسل بشر خواهد داشت. رفع تهدیدات زیست محیطی توسط یک دانش و تخصص خاص امکان پذیر نیست و همکاری توامان رشته های مختلف از جمله هنرمندان، طراحان و شهرسازان را می طلبد. C2C به عنوان روشی نوین و آرمانی از دل این دغدغه های زیست محیطی و توجه ویژه به چرخه های زیستی، برخاسته و بر اینکه چگونه انسان با طبیعت از طریق طراحی و برنامه ریزی هم زیستی مسالمت آمیز داشته باشد، تاکید دارد. این روش که برای اولین بار در کتابی به نام گهواره به گهواره : دوباره ساختن راهی که چیزها را می سازیم توسط شیمی دان آلمانی مایکل برانگارت و معمار آمریکایی ویلیام مک دنو در سال 2002 مطرح شده است، در واقع به تقلید از فرایندها و سوخت و سازهای چرخه های طبیعی در طراحی محصولات، معماری و فضاها معتقد است. چندین پروژه براساس اصول این روش در طراحی فضایی و شهری انجام شده است که موفقیت آنها صد درصد ارزیابی نشده است، اما این روش همچنان توسط طراحان و محققان به عنوان روشی الهام بخش برای دستیابی به اهداف توسعه پایدار مورد توجه است. از طرف دیگر و با وجود اینکه هنرمندان محیطی که در افزایش آگاهی های زیست محیطی نقش مهمی دارند و سال ها از طبیعت و اجزای آن برای خلق آثار خود برای به تصویر کشیدن رابطه انسان و طبیعت و همچنین انتقال پیام های زیست محیطی به مردم الهام گرفته اند، در مبانی این روش نادیده گرفته شده اند. این نوشتار ضمن معرفی و توضیح اصول این روش و چگونگی شناخته شدن آن به عنوان یک ابزار برنامه ریزی، تاثیر آن را در معماری و ورود آن را به طراحی فضایی بازگو کرده و می کوشد تا نقش مهم و نادیده انواع هنر محیطی را در اصول این روش و برای دستیابی به اهداف C2C بیان کند. این پژوهش با روش تحقیق کیفی به اثبات فرضیه تحقیق می پردازد. نتایج این مطالعه از تاثیر بازیابی نقش نادیده هنر در لایه های فرهنگی و اجتماعی طراحی فضایی به روش C2C حکایت دارد که می تواند به آموزش های زیست محیطی شهروندان منجر شود.

کلیدواژه ها:

محیط زیست ، طراحی پایدار ، هنر محیطی ، طراحی فضایی ، برنامه ریزی C2C