مطالعه روابط فرهنگی محوطه های اقماری شهر سوخته بر پایه نتایج مقایسات گونه شناختی دادهه ای سفالین (مطالعه موردی تپه صادق)

تپه صادق یکی از محوطه های اقماری شهر سوخته در جنوب شرق ایران است. آغاز استقرار در تپه صادق، همزمان با گسترش و شکوفایی محوطه شهر سوخته بوده که این امر به سبب ازدیاد جمعیت و تخصص گرایی در منطقه سیستان و نیاز به مکان هایی مجزا ولی در پیوند برای تولید بیشتر روی داده است. کاوش و مطالعه در این محوطه، به منظور روشن نمودن وضعیت استقرارهای هزاره سوم در دشت سیستان و مطالعه رابطه میان مرکز و پیرامون به دنبال تخصص گرایی و ظهور جوامع پیچیده صورت گرفت. از جمله مدارکی که این مطالعات را پشتیبانی می کند سفال است که به مقدار زیاد در سطح این استقرارگاه دیده می شود. طبقه بندی سقال، شاخصه های متعددی از جمله خمیره، شکل، نقش، و غیره را شامل می شود که برای آن، باید تمام این شاخصه ها را در نظر گرفت و سپس به تجزیه و تحلیل آنها پرداخت. در این پژوهش تلاش شده است پس از طبقه بندی دادهه ای سفالی و مقایسه گونه شناختی این دادهه ا با مواد فرهنگی بدست آمده از مناطق همجوار همچون دره بمپور، دره صوغان، بلوچستان پاکستان، افغانستان، آسیای مرکزی، سواحل جنوبی خلیج فارس و دریای عمان؛ جایگاه تپه صادق در ارتباطات و مبادلات فرهنگی با مناطق ذکر شده مشخص شود. طبقه بندی های انجام شده نشان میدهد که بیشتر سفال های این محوطه مربوط به سفال نخودی بوده و مقایسه های گونه شناختی صورت گرفته این نکته را روشن می سازد که بیش از 98٪ دادهه ا، همزمان با دوره دوم (2800-2500 ق.م.) و سوم ( 2300 - 2500 ق.م.) شهر سوخته است. از مستندات به دست آمده چنین بر می آید که بیشترین ارتباطات تپه صادق به صورت درون منطقهای و مربوط به حوضه جنوب شرق ایران بوده است.

کلیدواژه ها:

تپه صادق ، محوطه شهر سوخته ، طبقه بندی ، مقایسه گونه شناختی ، ارتباطات فرهنگی