معماری بومی، سکونت گاه های ثابت و موقت روستایی زاگرس جنوبی

مقصود این مقاله شناخت معماری بومی- روستایی در استان های لرستان , ایلام و بخش شمالی خوزستان می باشد. غنای معماری سکونتگاهی در این بخش ها به سبب پیشینه تاریخی یکجانشینی در زاگرس , بررسی دو گونه پهنه اقلیمی سرد و کوهستانی – گرم و نیمه مرطوب در کنار دو گونه سکونتگاهی ثابت و موقت از جمله نکات مهم می باشد. یافته ها به تشریح ویژگی های کالبدی معماری که عموما در مناطق سردسیر بصورت مستقیم برروند شکل گیری فضاها , تقسیم بندی فضایی , تناسبات فضایی اثر گذار بوده و حریم اندرونی تا حدی اقلیم بر کالبد معماری در این مناطق همچنین تاثیر. یرونی را در پی دارد و بر دیگر موارد تاثیر گذار غالب می باشد و در اقلیم سردسیر با به حداقل رسیدن ابعاد فضا , یک معماری برونگرا و در اقلیم گرم سکونتگاه موقت مردم یک معماری بطور فزاینده برونگرا را به نمایش می گذارد.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، سکونتگاه ثابت ، سکونتگاه موقت ، معماری درونگرا ، معماری برونگرا