سیمای عرفان عملی امام رضا (ع) در اشعار شاعران پارسی گوی و عربی

عرفان اصطلاحا به جنبه دینی خاصی اطلاق می گردد که در آن امکان ارتباط مستقیم و شخصی و فردی انسان با خداوند جهانو اتصال به او وجود دارد و وصول آدمی را با آفریدگار عالم از راه آنچه که اصطلاحا (شهود) و تجربه باطن و حال نامیده می شودجایز و ممکن الحصول می شمارد. وسیله اى که عارف به کار مىبرد قلب و تصفیه وتهذیب وتکمیل نفس است. عارف مىخواهد باتمام وجودش حرکت کند و به کنه حقیقت هستى برسد و مانند قطره اى که به دریا مىپیوندد، به حقیقت بپیوندد دین دوستیو تمایل به عالم غیب یکی از غرایز انسان ها می باشد،که خداوند متعال، اشرف مخلوقات را به طرف خود سوق می دهد .پیامبروایمه ی اطهار علیه السلام واسطه هایی هستندکه جوهر وجودی انسان را به ذات احدیت پیوند می دهند. آنان پیروان خویش رادر زمینه ی های مختلف معرفتی و دانش یاری نموده و از لطف خویش محروم ننموده اند. در عصر امام رضا علیه السلام مکتبتشیع ،در بحران شدیدی قرار داشت .ایشان با الهام از قدرت فکری، که از خاندان رسالت و ارتباط با وحی، سر چشمه گرفته بودو با استفاده از ولایت مطلقه ی خداوند توانست مکتب شیعه را در مسیر واقعی خود راهنمایی نماید و جامعه را به ساحل نجاتبرساند عرفان عملی امام رضا علیه السلام در همه ی شیونات زندگی وی نمایان بود وسرمشقی شد برای دل باختگان و شیفتگانواقعی واین عشق و اعتقاد با روح و روان مردم عجین شد. این موهبت خدادادی ،نویسندگان و شاعران را از سده های دور تحتتاثیر خود قرار داد. شاعران ،همواره این شخصیت استثنایی را ستوده و در آفرینش نظم و نثر عرفانی خویش،از آموزه های معنویاین بزرگوار بهره یافته اند. این نوشتار می کوشد ،تا اثر این فضیلت بزرگ را در آثار چند تن از شاعران باز گو نماید. روش تحقیقآن به صورت کتابخانه ای وتحلیلی است.

کلیدواژه ها:

عرفان عملی ، امام رضا (ع) ، شعر ، شعرای ایرانی- عربی