بررسی اثرات لبه سازی در جوشکاری سربه سر لوله های انتقال گاز

در جوشکاری سر به سر لوله های انتقال نفت و گاز، گاهی در شرایط عملیاتی فاصله ی دو لبه ی لوله بیش از حد مجازاست که مسائلی همچون انبساط و انقباض و خطای ابزار و اپراتور، این مسئله را تقریباً اجتناب ناپذیر میکند. یکی ازروش هایی که جوشکارها برای غلبه بر این مشکل متوسل می شوند، لبه سازی است. در این روش، جوشکار لبه ها را به ترتیب جوشکاری کرده، با این کار طول لوله را افزایش م یدهد و بعد از سنگ زنی ناحیه ی مذکور جوشکاری نهایی را انجام می دهد. مقاله ی حاضر نتایج تست مخرب بر روی قطعات تستی است که به منظور بررسی اثرات لبه سازی روی استحکام جوشکاری محیطی تهیه شده اند. با مقایسه ی نتایج تست کشش، گرچه همه ی قطعات الزامات تست را گذراندند، اما در قطعاتی با گپِ غیراستاندارد، نمودار تنش-کرنش در قسمت تحتانی لوله با قسمت بالایی متفاوت بوده و بر اثر بارگذاری، شکست سریع تر اتفاق افتاد. این خود نمایانگر تأثیر شرایط و نحوه ی جوشکاری بر روی استحکام جوش است. از آنجایی که جوشکاری خطوط در شرایط کاری سخت انجام می گیرد، می توان انتظار داشت که تأثیرات منفی لبه سازی در شرایط عملی، (شرایطی بجز شرایط آزمایشگاهی که قطعات در آن تست شدند) بارزتر خواهد بود. گرچه قطعات تست نی کبریک (Nick Break) عموماً جواب خوبی دادند؛ اما در تست خمشِ جانبی، با افزایش فاصله ی دو سر لوله از همدیگر، قطعات بیشتر و بیشتری نه تنها الزامات تست را نگذراندند بلکه دچار شکست کلی گردیدند؛ با این توضیح که گرچه در سر جوش استاندارد همه ی تست های خمش جواب دادند، در گپ 20 میلی متری هیچکدام از قطعات الزامات تست را برآورده نکردند.

کلیدواژه ها:

لبه سازی ، خط لوله ی انتقال گاز ، جوش محیطی