بررسی لزوم کاربرد عناصر زمینه گرایی بر طراحی در بافت های تاریخی

طی سال های اخیر، روند تغییر و تحولات در زمینه معماری و طراحی شهری به تاثیر از تفکرات جهانی، آنچنان سریع و شتابان صورت گرفته که پیش بینی آینده مقدور نیست. حرکت به سوی دیدگاه های غیر خودی به همراه الگوها و مفاهیمی که مشحون از مغایرت هایی با معماری بومی و کهن شهری، در به نمایش در آوردن ساختارهای آرمانی، نارسایی هایی در زمینه فرهنگی، کالبدی، محیطی و ادراکی وارد نموده است و این در حالیست که در معماری کهن و سنتی ایران بناها بر مبنای هویت، فرهنگ ایرانی و قومی ایجاد و هیچگاه ترکیب و معماری بنا بر خلاف باورهای فرهنگی و قومی مردم شکل نگرفته است. بافت های تاریخی بیان کننده روح زمان معاصر خود هستند و تعهد خاصی نسبت به درون و بستر آنها احساس می شود چرا که به عنوان هویت شهری و فرهنگی محسوب می شوند. با امر به معضلات یاد شده، باید دنبال ایجاد ارتباطی متعامل بین معماری نوین و سنتی بود بطوریکه این ارتباط را که مدام در حالت تغییر است را به یک فرماسیون پایدار و ثابت درآورد. براین اساس رویکرد زمینه و زمینه گرایی به عنوان یک تفکر جهانی می تواند از ساخت و سازهای ناهمگون و ایجاد شکل های نامرتبط جلوگیری کند نگاهی ایرانی را در راه توسعه معماری و شهرسازی کشور جایگزین نماید که در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفته است. روش انجام این تحقیق با توجه به ماهیت موضوع پژوهش از نوع کیفی و از حیث روش کاربردی است که بیشتر اطلاعات مورد نیاز از طریق اسناد و اطلاعات کتابخانه ای جمع آوری شده است.

کلیدواژه ها:

زمینه ، زمینه گرایی ، فرهنگ ، بافت تاریخی ، بافت فرسوده ، محله