بررسی توصیفی تحلیلی زمینه گرایی در معماری

معنی زمینه، بستری است که در آن معماری شکل گرفته و محتوا و فرم را نیز شامل شده است. معماری زمینه گرا، پدیده ای است که به صورت آبستره و متمایز از پیرامون آن قابل تصور نیست، این پدیده نه تنها در انحصار پتانسیل ها، هستی و مشخصه های باطنی بستر است بلکه بر روی محیط پیرامونی تاثیر گذاشته و از آن تاثیر پذیرفته است و در این صورت با یکدیگر در تعاملند. در حقیقت در معماری زمینه گرا، تمامی اجزا در کل به هم پیوسته اند و هر جز بر کل تاثیر دارد و هر تغییر در اجزا تاثیرات حیاتی بر کل دارد. این سبک، علمینیست که از فرهنگ، جامعه، اقتصاد و طبقه بند ی های وابسته به جامعه شناسی مجزا شده باشد بلکه پژواک تفکر و منتج از بستر است. زمینه و بستری که در آن آثار معماری شکل گرفته است هویتی دارند به طور مثال دربرگیرنده ی مشخصه های فیزیکی، جغرافیایی، اقلیمی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و تاریخی است. با توجه به این نکته، در هر طراحی، معمار و برنامه ریز شهری بایستی در ابتدا مکان و بستر را بشناسد و چنین پارامتری را به عنوان اصل بنیادین در فرایند طراحی در نظر داشته باشد. در این پژوهش با گردآوری مطالعات کتابخانه ای به توصیف و تحلیل زمینه گرایی در معماری می پردازیم.

کلیدواژه ها:

معماری ، زمینه گرایی ، سنت گرایی ، فرهنگ