نقش معماری اسطوره ای در باززنده سازی شعر و ادبیات ایرانی

وضعیت کنونی مشرق زمین به وضوح نشان می دهد که ارزش های دنیوی شده ی تمدن های آسیایی نه دیگر رمق پیشین را و نه اعتبار سابق خود را دارند.اما این واقعیت مانع از این نمی شود که نشانه هایی از آن باورها، پندارها و مقولات نگرش و احساس جادویی که در اعماق اندیشه وخاطره ی ما سرکوب گشته اند به جا نمانده باشد. از امروز به فردا نمی توان روح یک قوم را تغییر داد.ما چه بخواهیم و چه نخواهیم چیزی از آنچه انسانیت انسان را در همه ملت ها می سازد در که ذهنمان باقی خواهد ماند. این بقایا غالبا از اعماق بیرون می آیند ،عرض اندام می کنند، واکنش های ما را متعین می سازند، در فکر ما اثر می گذارند و روال عاطفی مارا در جهتی سوق می دهند.پس میان آنچه گمان می کنیم و آنچه احساس میکنیم شکافی چنان پدید آمده است که ما را از ایجاد ترکیبی تازه یا زایش نیروهای نو وآفریننده منع می کند و نیروهای خلاق ما را فلج می کند. نشانه این امر اینست که هنرمندان ما قرنهاست که همان نقش ها و همان الگوها را که به تجربه و زیست معنوی شان غنی شده است مکررا می سازد (تقلید از گذشتگان بدون توجه به محرکات معنوی). بنابراین منظورما از هنرمندان، نه ابداع انفرادی و تغییر، بلکه وفاداری به روح و خاطره قومی و اسطوره ای است. همچنین ما در زمینه تفکر شاعرانه-اساطیری آثار ادبی ایرانی، رسایی بسیار داریم و می توانیم بگوییم که هیج زبانی در شاهکارهای شاعرانه با فارسی برابری نمی کند. همچون طنین کلام پرابهام حافظ، حماسه فاخر و آهنگین فردوسی، و امواج سیل آسای افاضات عارفانه ی مولانا که منابع وسیع و موزون زبان فارسی، وجد و حال مستانه ی روح را در شعر او تجسم بخشیده است. (زبان است که خاطره یک قوم را نگهداری می کند) در این مقاله به تحلیل وجوه مشترک و تفاوت های شعر و معماری، و همجنین به باززنده سازی شعر از طریق ایجادمعماری اسطوره ای می پردازیم. پژوهش حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی است و مبتنیبر مطالعات کتابخانه ای است. در این پژوهش نگارنده کوشیده است با بررسی تطبیقی به پرسش های تحقیق اعم ازاینکه: جه وجوه مشترکی میان شعر و معماری وجود دارد زبان مشترک میان شعر وادبیات و معماری چیست و چگونه فهم می شود تا حد توان خود پاسخ گوییم

کلیدواژه ها:

شعر وادبیات فارسی ، ارزش های ملی و ایرانی ، اسطوره ، فرهنگ