شاخص کمی جدید برای تخمین ابقاپذیری بتن خودتراکم

بتن خودتراکم در برابر تغییرات جزیی کیفیت و کمیت مصالح، نسبت به بتن معمولی دارای حساسیت بیشتری می باشد. این موضوع بعلت ترکیبی از نیازهای متنوع در حالت تازه، طرح مخلوط فوق العاده پیچیده تر و ویسکوزیته و تنش جاری ذاتا کم آن می باشد. با وجود اهمیت فراوان ابقاپذیری بتن خودتراکم، تاکنون راه دقیق و مناسبی برای تخمین آن برایبتن خودتراکم ارایه نشده است. موضوع تحقیق حاضر، ارایه شاخصی بر اساس آزمایش پایداری الک جهت تخمین ابقاپذیری بتن می باشد. بدین جهت یک برنامه آزمایشگاهی بر پایه 7 طرح مخلوط که از یک طرح مخلوط کنترل توسعه یافته اند، تنظیم گردید. برای بررسی ابقاپذیری هر یک از این 8 مخلوط، مقادیر آب به میزان 3 ± و 6 ± وزنی تغییر دادهشده و خواص کارایی و پارامترهای ریولوژی آنها تعیین شده است. نتایج این تحقیق نشان می دهد که بررسی تغییرات آزمایش پایداری الک یکی از بهترین روش های تخمین ابقاپذیری بتن خودتراکم می باشد. در این تحقیق برای تخمین ابقاپذیری مخلوط ها یک شاخص کمی مناسب، بر اساس مقدار پایداری الک مخلوط و نیز پایداری الک مخلوط با 3 %افزایش در مقدار آب، با در نظر گرفتن فرضیات مناسب توسعه یافته است.

کلیدواژه ها:

بتن خودتراکم ، ابقاپذیری ، پایداری الک ، شاخص ابقاپذیری