بررسی تاثیر نانو سیلیس، نانو تیتانیوم و الیاف پلیپروپیلن بر خواص مکانیکی بتن روسازی

روسازی های بتنی روسازی است که داری استحکام، دوام و طول عمر زیاد میباشد. این ویژگی های روسازی بتنی در کنار افزایش سرعت ساخت و کاهش هزینه ها این نوع روسازی ها را به عنوان یک گزینه مناسب جایگزین روسازی آسفالت برای جاده ها، خیابان ها و بزرگراه ها مطرح مینماید. بتن مصرفی روسازی خواص مقاومتی و اجزای تشکیل دهنده ای تقریبا مشابه با بتن متعارف دارد. سنگدانه هایی با دانه بندی مناسب، مواد سیمانی و آب، در عین حال نسبت های مخلوط آن متفاوت میباشد. مخلوط های بتنی باید به اندازهای کارایی داشته باشند که بعد از عملیات بتنریزی قادر به تراکم آن بوده و از طرفی به اندازهای روان باشد که توزیع یکنواخت خمیر سیمان را تضمین نماید. بر این اساس معیار خواص مکانیکی شاخصی برای رسیدن به طرح مخلوط مناسب میتواند مطرح گردد. از طرفی با توجه به تحقیقات پیشین، وجود مواد نانو و الیاف در بتن های متعارف سبب افزایش و بهبود دوام بتن گردیده است. در این مطالعه با استفاده از روش طرح مخلوط حجم مطلق در محدوده مقدار کل مواد سیمانی 360 کیلوگرم بر مترمکعب و نسبت آب به سیمان 0/42 مخلوط های آزمایشی ساخته شده است. طرح های مخلوط دارای حجم خمیرکافی که کارآیی آنها بر اساس آزمون اسلامپ در محدوده 7 تا 10 سانتیمتر قرار دارد، انتخاب شده است. درگام بعدی مخلوط شاهد با جایگزینی ماده نانو سیلیس، نانوتیتانیوم و الیاف پلیمری ساخته شده است. خواص مکانیکی نظیر مقاومت فشاری، مقاومت خمشی، مقاومت کششی برزیلی و مقاومت سایشی در مقایسه با بتن شاهد مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت. نتایج حاکی از آن است که استفاده از مواد نانو نه تنها تاثیر منفی در کاهش مشخصات مکانیکی نسبت به بتن شاهد را نشان نمیدهند، بلکه عملکرد خوب این مواد، بتنی با خواص مقاومت مکانیکی مطلوب را حاصل نموده است.

کلیدواژه ها:

بتن روسازی ، خواص مکانیکی بتن ، نانوسیلیس ، نانوتیتانیوم ، الیاف پلیمری