رابطه ریسک پذیری و مدیریت زمان پیمانکاران با بهره وری پروژه های عمرانی

امروزه بخش عمده سرمایه هر کشور، به خصوص کشورهای در حال توسعه به پروژه های عمرانی و زیر بنایی آن اختصاص دارد و یکی از عوامل رشد و توسعه اقتصادی هر جامعه موفقیت در اجرای پروژه های عمرانی آن محسوب می گردد. کندی و عدم پیشرفت در اجرای پروژه های عمرانی که سبب عدم ایجاد مدیریت پایدار می گردد، حاکی از وجود موانع و مشکلات ریشه ای در اجرای طرح های ارزشمند عمرانی می باشد که بازسازی و توسعه پروژه ها را بطور جدی در معرض تهدید قرار می دهد و از آن می توان به عنوان بحران پروژه های عمرانی نام برد.. عمده ترین معضلی که اغلب پروژه های بزرگ با آن مواجه هستند، بهره وری و موفقیت نسبی پروژه در فازهای مختلف و در نهایت اتمام کار پروژه می باشد .[1]بهره وری یکی از عوامل پیشرفت هر جامعه ای است. مقدار و نرخ رشد بهره وری در هر کشور تاثیر بسزایی بر سطح رفاه، میزان تورم، بیکاری، سلامت اقتصادی جامعه و رقابت پذیری در سطح جهانی دارد. این در حالی است که در کشور ما بخصوص در مراکز صنعتی مثل کارخانه فولاد و پروژه های عمرانی با کاهش بهره وری مواجه هستند و این نشان دهند ضعف در صنایع و پروژه های ساخت و ساز و ورشکستگی آنها در آینده ای نزدیک خواهد بود. که دلایل مختلفی مثل ورود رقبای جدید و خارجی، وارد کردن محصولات خارجی، بوجود آمدن تحریم های شدید، به عنوان عوامل بیرونی و مدیریت به شیوه سنتی، کاهش کیفیت، عدم مدیریت زمان و مدیریت صحیح نیروی انسانی و فیزیکی و ... می باشد، بر این اساس مسیله بهره وری یک مشکل اساسی می باشد که باید ریشه ها و علل آن مورد بررسی علمی قرار بگیرد.از دیدگاه نظری هر فعالیت اقتصادی همراه با درجهای از ریسک است . ریسک را نمیتوان بهطور کامل حذف کرد ؛ بنابراین نگرش علمی به مسیله ریسک چیزی جز مدیریت آن نیست. ضرورت مدیریت و کنترل بهینه ریسک باعث شده است که مطالعه های گستردهای دراین باره صورت گیرد که در حال رشد و شکوفایی است. ماهیت مدیریت ریسک ایجاب میکند که این مطالعه ها چندوجهی باشند یعنی افزون بر شناخت عملکرد اقتصادی مالی لازم است مدیران ریسک با آمار، ریاضیات، مدیریت استراتژیک، روشها و مدلهای کنترل ریسک نیز آشنا باشند . بااینوجود میتوان گفت که درک عمیق و جامع از تحول های بازار و توانایی و جریت گرفتن تصمیمهای سریع و بهینه در حقیقت هنر است .[2]مدیریت زمان برای اولین بار در اواخر سال 1950 به عنوان شیوه ای برای مقابله موثر با جنبه های مختلف زمان در کار معرفی شد. این متد در برگیرنده تکنیک هایی نظیر تعیین اهداف، چگونگی تبدیل آن ها به عمل، برنامه ریزی و اولویت بندی است . برای اصطلاح مدیریت زمان مانند بیشتر اصطلاحات علوم انسانی تعاریف زیادی وجود دارد. گریگز1 می گوید: مدیریت زمان آن دسته از توانایی ها و مهارت هایی است که به کنترل بهینه زمان توسط فرد منجر می شود