کاربرد کنترل بهینه در درمان زخم های مزمن

هدف این مقاله استفاده از تیوری کنترل بهینه در تجزیه تحلیل اکسیژن درمانی پرفشار روی درمان عفونت باکتریایی در زخم است. برای این منظور از یک مدل ریاضی اصلی که توسط اسچگارت و جویس برای اثر متقابل باکتری، نوتروفیل و اکسیژن مدل سازی شده است استفاده شده است. یافته های مقاله نشان می دهد زمانیکه از اکسیژن درمانی پرفشار استفاده می شود با توجه به روش عددی مورد استفاده و مقدار اکسیژن ورودی متفاوت، باکتری و نوتروفیل ظرف مدت زمان کمتر از یک روز، زخم را ترک کرده و اکسیژن ورودی نیز به صفرخواهد رسید و جواب مطلوب بدست خواهد آمد.

کلیدواژه ها:

کنترل بهینه ، مدل ریاضی ، زخم مزمن ، اکسیژن درمانی پرفشار