سیمای مولانا جلال الدین بلخی در شعر معاصر

در شعر معاصر برخلاف تصور عده ای که نوآوری را تنها در آوردن قالب های نو و فضاهای فانتزی می دانند، برای خلق آثار بدیع و خلاقانه بایستی به آثار شاعران برجسته ی کهن توجه داشت.مولانا جلال الدین بلخی از شاعران برجسته ی کهن شعر فارسی ست که تاثیر بسزایی بر شاعران پس از خود گذاشته است.در این مقاله تاثیر حکایات وی در مثنوی و سایر اشعارش بر شاعران معاصر ده ه های اخیر مورد بررسی قرار گرفته است.طی این بررسی در می یابیم که این شاعران با تضمین اشعار مولانا به بازآفرینی مصادیق امروزی حکایات و دیدگاه های مولوی پرداخته اند به این صورت که از کلیدواژه ی شمس به عنوان معشوق مونث استفاده شده است و یا با تضمین از آثار وی به بازآفرینی و نوآوری پرداخته اند،چنان که در قالب ها ی سپید و نیمایی هم شاهد توجه این قبیل شاعران به آثار مولانا هستیم و شاعر با آوردن چنین تلمیح هایی به آثار مولانا سعی دارد مخاطب را غافلگیر کرده و به تامل وادار کند.گاهی شاعری به استقبال ابیاتی از مولانا جلال الدین می رود و به تلفیق حکایات و واژه های عرفانی مانند دف و سماع و عروض مطنطن با ذهنیات و زندگی بشر امروزی می پردازد تا افق دید متفاوتی را برای مخاطب به نمایش بگذارد. با بررسی نمونه هایی از این اشعار در آثار شاعران معاصر در می یابیم که سیمای مولانا و متعلقاتش در شعر معاصر تبدیل به یک چهره ی برجسته و شاخص شده است به طوری که مولانا تنها یک شخصیتو یا فقط یک شاعر نیست بلکه به عنوان نمادی متمایز در آثار شاعران معاصر به کار رفته است.

کلیدواژه ها:

شعرمعاصر ، تاثیرپذیری ، مولانا