بررسی سبک شناسی منظومه داستانی نل و دمن

قصه از قالبهای کهن ادبیات است که در میان اقوام مختلف بخصوص در بین هندوان تاریخی دیرینه دارد. داستانهایی نظیر رامایانا، مهابهارات، سند بادنامه و... از شاهکارهای ادب داستانی به شمار میروند. کثیری از این آثار داستانی در دوره تیموریان و عهد اکبرشاه از سانسکریت به فارسی برگردانده شد که تاثیر بسیاری در داستان نویسی در عهد صفویه داشت. یکی از این داستانها، قصه عاشقانه نل و دمن بود که فیضی دکنی آن را به فارسی ترجمه کرد و موضوع یکی از مثنوی های خمسه خود قرار داد. فیضی در آثارش بارها خود را مبدع و مبتکر طرز و سبک نو دانسته و به آن بالیده است. مثنوی نل و دمن هر چند به تقلید از لیلی و مجنون نظامی سروده شده، آثار تازگی و ابداع در سبک و طرز بیان در آن مشهود است. در نوشته حاضر تلاش میشود تا با روشی توصیفی منظومه یاد شده از دیدگاه سبک شناسی بررسی و سطوح زبانی، ادبی و فکری آن مشخص شود.

کلیدواژه ها:

فیضی دکنی ، داستان ، سبک شناسی ، سطوح زبانی و ادبی و فکری