بررسی ریخت شناسانه افسانه های اسکندر کبیر و آخرین شتر میرحمید در افسانه های مردم ایران

ریخت شناسی دانشی است در حوزه ی مطالعات ادبی که نخستین بار مردمشناس روسی ولادیمیر پراپ آن را در زمینه مطالعه قصه ها مطرح نمود. هر نوع تقسیم بندی در ادبیات که بتواند آثار ادبی را براساس مشخصه هایی از یکدیگر متمایز کند در مقوله ریخت شناسی جای میگیرد. در این تحقیق به بررسی و تحلیل محتوایی و ریختشناسانهی دو افسانه ی اسکندر کبیر و آخرین شتر میرحمید که به ترتیب از افسانه های فلسفی و دینی موجود در مجموعه ی فرهنگ افسانه های مردم ایران تالیف آقایان درویشیان و خندان هستند از لحاظ ریختشناسی کتاب قصه های جادویی پگاه خدیش پرداخته شده است. افسانه ها با زبان ساده و بی تکلف خود نه تنها کودکان، بلکه جوانان و پیران را مجذوب می کنند. و حتی در این روزگار که پیشرفت های علم و صنعت چهره جهان را دیگرگون ساخته است، و خرد و بزرگ اوقات را با جعبه جادویی تلویزیون، و انواع مشغولیات مدرن میگذرانند افسانه ها گوشه امن و اسرارآمیز خود را حفظ کردهاند و مشتاقان و پناهجویانی دارند.

کلیدواژه ها:

افسانه ، قصه های عامیانه ، ریخت شناسی ، پراپ