بررسی و شناخت کاربرد معماری دیجیتال در برنامه ریزی و توسعه شهری

با ظهور تکنولوژی شاهد تغییر در سبک زندگی انسان پست مدرن هستیم. مشخصا تغییر در نوع و شیوه ی زندگی معماری را نیز تغییر خواهد داد. انسان پست مدرن به لطف تکنولوژی فضاهایی را تجربه کرده که فاقد اضطرارهای محیطی مانند اقلیم باشد. شهر نیاز به پویایی دارد. این پویایی لزوم برنامه ریزی دراز مدت فراتر از چارچوب های محدود بسته را برای آن ایجاب می کند. در پی چنین تفکری کنترل و هدایت این پویایی و نظارت و تغییر و تحول آن ضروری است. به منظور افزایش توانایی معمار در طراحی و تولید صنعتی و امکان تجسم احجام و فرم های نامتعارف معماری، باید ابزاری مناسب برای خلق فضا و معماری در اختیار او قرار گیرد که امروزه این ابزار با استفاده از فناوری و امکانات پیچیده برنامه نویسی در رایانه تحت عنوان معماری دیجیتالی، فراهم شده است. دیجیتال یک روش مناسب و کارآمد در تشریح محل های جغرافیایی است که در برنامه ریزی شهری نیز کاربرد دارد. برنامه ریزی شهری براساس دیجیتال، نتیجه ی جغرافیای پست مدرن است که ترکیبی از عناصر جدید و سنتی را در ساخت و سازهای شهری پیشنهاد می کند. در این مقاله با استفاده از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی، معماری دیجیتال معرفی شده است و با توجه به تاثیرگذاری بر کلیت شهر و عناصر آن شرح داده می شود. در نهایت به فرآیند و چگونگی برنامه ریزی و طراحی فضای شهری بر اساس معماری دیجیتال پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

معماری دیجیتال ، برنامه ریزی شهری ، توسعه شهری ، فضای شهری ، پست مدرن