رضاشاه و روابط خارجی ایران و ترکیه و نقش آتاتورک بررضاشاه

در این مقاله بر آنیم تا اصول سیاست خارجی ایران در دوره ی پهلوی و همسایه ی شمال غربی اش ترکیه و نقش و تاثیر آتاتورک بر رضاشاه و شباهت هایی که بین زمامداران ایران وترکیه از نظرفکری و عقیدتی وجود داشت را مورد تجزیه وتحلیل قرار دهیم. بیش از دویست سال است که الگوی مدرنیت اروپایی در جامعه های غیراروپایی همچون ترکیه و ایران تنها الگوی پذیرش مدرن سازی تلقی شده است.چنان که در امپراتوری عثمانی پس ازسال 1913 و در ترکیه و در ایران از 1925 به بعد مشهود بود. کاربست تجددآمرانه درترکیه و ایران پس از جنگ جهانی اول از ناکامی تلاش های اولیه برای ترویج مدرن سازی در دو کشورهمسایه، چه از پایین و چه از بالا ناشی می شد. سیاست متمرکز سازی قدرت حکومتی و اجرای مدرن سازی در ترکیه و ایران از جانب مصطفی کمال پاشا و رضاه شاه به یک معنا واکنشی نسبت به این نیاز به اصلاحات آمرانه بودکه به وسعت احساس می شد. حال به هر علت چه جو مساعد بین المللی ،یا شباهت های فکری- سیاسی و یا مداخلات کشورهای قدرتمند، روابط ایران و ترکیه، در این دوره بسیار نزدیک بوده و اثرات عمیقی حتی در تحولات داخلی دو کشور بر جای گذاشته است.

کلیدواژه ها:

سیاست خارجی ، ایران ، ترکیه ، رضاشاه ، آتاتورک