بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر تصورازخود در بیماران مبتلا به اختلال بدشکلی بدن

هدف پژوهش حاضر به بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر تصورازخود در بیماران مبتلا به اختلال بدشکلی بدن بود. روش این پژوهش نیمه آزمایشی است که با طرح تحقیق پیش آزمون_ پس آزمون وپیگیری می باشد . جامعه آماری این پژوهش را کلیه بیماران مبتلا به اختلال بدشکلی بدن شهرستان اهواز تشکیل داد. نمونه این تحقیق مشتمل بر 10 نفر از جامعه مذکور بود که برای انتخاب آنها از روش نمونه گیری دردسترس به دو گروه آزمایش و گروه گواه استفاده گردید. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه ی تصور از خود ( بک و همکاران، 1990 )، پرسشنامه اختلال بدشکلی بدن (ربیعی و همکاران ، 1390) می باشد. در این روش پژوهشی پس از موقعیت خط پایه، مداخله آغاز شد و طی 20 جلسه طرحواره درمانی برای این شرکت کنندگان اجرا شد و سپس پیگیری پس از یک ماه به عمل آمد . برای تحلیل داده ها از روش تحلیل کواریانس چند متغیری(مانکوا) استفاده شد . نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان داد، طرحواره درمانی باعث افزایش تصورازخود بیماران مبتلا به اختلال بد شکلی بدن گروه آزمایش در مقایسه با گروه گوا شده است و همچنین در مرحله پیگیری، طرحواره درمانی باعث افزایش تصوراز خود در بیماران مبتلا به اختلال بدشکلی بدن شده است.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، تصورازخود ، اختلال بدشکلی بدنی