بررسی تاثیر بازی درمانی بر ناتوانایی یادگیری و خودکارآمدی در دانشآموزان شهر اهواز

هدف: بررسی تاثیر بازی درمانی گروهی، بر ناتوانایی یادگیری و خودکارآمدی در دانش آموزان شهر اهواز بود. روش بررسی: پژوهش حاضر، یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه کودکان دبستانی شهر اهواز بودند که به صورت که به صورت تصادفی چند مرحلهای به دو گروه 20 نفری تقسیم شدند (یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل). گروه آزمایش، برنامه بازی درمانی گروهی را در 8 جلسه دریافت کردند در حالی که به گروه کنترل این آموزش ارایه نشد. ابزار استفاده شده در این پژوهش، پرسشنامه های مشکلات یادگیری و خودکارامدی بودند. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری، با استفاده از نسخه 20 نرم افزار آماری SPSS تحلیل شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که گروه آزمایش و کنترل حداقل در یکی از متغیرهای ناتوانی یادگیری و خودکارامدی تفاوت معناداری داشتند (P> 0/001) نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد که بازی درمانی باعث افزایش توانایی یادگیری و خودکارآمدی در کودکان شهر اهواز شد. (P> 0/001). نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن بود که بازی درمانی به کودکان برای حل مسایل و مشکلات زندگی و تحصیلی آنها کمک شایانی دارد و به آموزش و پرورش و کسانی که با دانش آموزان سرو کار دارند پیشنهاد می شود برای حل مشکلات تحصیلی آنها از این روش درمانی استفاده شود.

کلیدواژه ها:

ناتوانی یادگیری ، خودکارامدی ، بازی درمانی