توسعه پایدار و معضلی بنام حاشیه نشینی در شهرهای بزرگ

حاشیه نشینی دارای ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی است و پیامد های فردی و اجتماعی بسیاری دارد. حاشیهنشینی اکنون به یک مساله اجتماعی بسیار مهم ایران تبدیل شده است. حاشیه نشینی سبکی از زندگی شهری است کهبه طور معمول در حومه شهرها ، به صورت نامتعارف شکل می گیرد و نبود ضوابط قانونی در استقرار ابنیه و تاسیسات دراین مناطق، امکان خدمات رسانی را برای جمعیت ساکن سلب کرده و از سویی نیز به دلیل تجمیع اقشار کم درآمد ومشکل دار در این مناطق، کانون های آسیب زا و پرخطر اجتماعی در آن تمرکز می یابد. پدیده حاشیه نشینی در ایرانبعد از وقوع اصلاحات ارضی بوجود آمد. با توجه به اینکه اقتصاد متکی بر کشاورزی نتوانست جوابگوی نیاز واقعیروستاییان و ساکنان دهستان های بزرگ و کوچک باشد، موج مهاجرت روستاییان به شهرهای بزرگ آغاز شد و بعد ازانقلاب نیز این پدیده ناموزون با سرعت بیشتری منجر به زایش نواحی حاشیه ای در اغلب مناطق کشور بخصوص در شهرتبریز گردیدد. حاشیه نشینی مسیله ای تک بعدی نیست که با تغییر کاربری یا جابجایی ساختمانها قابل حل شدن باشد.ابعاد فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی حاشیه نشینی آن را به مشکلی تبدیل کرده است که جز با یک عزم ملی قابل حلشدن نخواهد بود و در این میان نشانه روی انگشت اتهام به سوی نهادی خاص مانند شهرداری ها چیزی جز ارجحیتدادن حاشیه ها بر متن که همانا حل کردن معضل حاشیه نشینی است نمی باشد. مقاله حاضر بصورت توصیفی بوده وروش تحقیق بصورت کتابخانه و میدانی بوده است.

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، توسعه پایدار ، شهر سالم ، شهرنشینی