بررسی تیپولوژی فضاهای باز و نیمه باز به عنوان پیوندگاه طبیعت و سلامت در محیط های مراقبتی و درمانی

محیط های درمانی معمولا از جمله مکان هایی هستند که فضایی دلهره آور را در ذهن افراد جامعه تداعی می کنند. مکانی کهبیمار در آنجا خود را فردی منزوی از جامعه میپندارد و مراجعه یا اقامت در آن برای او حالتی جبرگونه دارد. چنین برداشتیشاید به دلیل عدم توجه به کیفیت بخشی به فضاها در طراحی محیط های درمانی باشد. بنابراین اتخاذ رویکردی که با هدف قراردادن آرامش جسمی، روحی و روانی بیماران در وهله اول، تصویری متفاوت ارایه دهد، ضروری به نظر میرسد. یکی از راهبردهایمهم در این امر، طراحی مناسب فضاهای بیرونی و چگونگی ترکیب آن با فضاهای داخل میباشد که علاوه بر دارا بودن پیام دعوتکنندگی برای افراد، با بهره گیری از طبیعت و عناصر شفابخش آن، تجربه ای خوشایند از پروسه درمان را برای بیمار رقم می زند.این پژوهش با هدف دستیابی به نگاهی نو در طراحی فضاهای باز و نیمه باز از حیث تاثیر آن بر کاهش استرس بیماران، با استفادهاز روش توصیفی تحلیلی به بررسی این گونه فضاها در محیط های درمانی و شناخت خصوصیات کالبدی و رفتاری هریک پرداختهاست. بر این اساس ابتدا تاثیر طبیعت که مشخصه اصلی فضاهای باز و نیمه باز می باشد، بر ابعاد وجودی انسان بررسی و در گامبعد وجوه مختلف بهرهگیری از این گونه فضاها در پروژه های مختلف مورد واکاوی قرار گرفته است. تحلیل نمونه های مشابه نشانمی دهد که فضاهای باز و نیمه باز در محیط های مراقبتی و درمانی در قالب انواع حیاط ها، باغ ها، بام، تراس و دیوار سبز با هندسه،فرم و کاکردهای متفاوت نمود پیدا کرده است. کاربست هوشمندانه این گونه فضاها به منظور افزایش سبزینگی محیط، گامی موثردر افزایش رضایتمندی بیماران و کاهش طول درمان آنان می باشد.

کلیدواژه ها:

تیپولوژی فضاهای باز و نیمه باز ، محیطهای مراقبتی درمانی ، طبیعت ، کاهش استرس