امکان سنجی استفاده از روش سنجش از دور برای شناسایی خودروهای سواری بیش آلاینده شهر تهران

امروزه با گسترش استفاده از وسایل نقلیه موتوری، میزان انتشار و کاهش آنها موردتوجه جوامع پیشرفته قرارگرفته است. آلاینده ها به روشهای مختلفی اندازه گیری شده و میزان انتشار بهصورت ضرایب انتشار بیان میشود. ازجمله این روشها، روش سنجش از راه دور است که بدون نیاز به پروب اندازه گیری و بهصورت نوری انتشار آلایندگی خودروها را تا ظرفیت 3000 خودرو در هر ساعت اندازه گیری میکند. در این پژوهش که برای اولین بار در ایران انجامشده است، تلاش شده تا علاوه بر تحلیل فنی داده های حاصل از سیستم سنجش از راه دور و صحت سنجی آن به کمک سنجش همراه، دستورالعملی برای شناسایی خودروهای بیش آلاینده توسط این روش تهیه شود. در این راستا یک ماه آزمون سنجش از راه دور انجام شد که اطلاعات 23000 خودرو برداشت شد. همچنین 6 خودرو با استاندارد آلایندگی و سال ساخت متفاوت، توسط هر دو روش سنجش همراه و سنجش از راه دور به منظور بررسی صحت داده های سیستم سنجش از راه دور تحت آزمون قرار گرفتند. سپس به کمک بانک اطلاعاتی معاینه فنی شهر تهران در سال 95، داده هایی از قبیل سال ساخت، مدل و ... برای حدود 4000 خودرو از مجموعه 23000 تایی بدست آمد. پس از محاسبات مشاهده شد که باوجود خطای تکرارپذیری سیستم سنجش از راه دور و اختلاف حدود %30 نتایج آن با سیستم سنجش همراه، این سیستم توانایی شناسایی خودروهای بیش آلاینده را دارد بهطوری که اختلاف معناداری بین خودروهای کاربراتوری و روغنسوزی دار با باقی خودروها دیده شد. درنهایت پیشنهادهایی برای شناسایی خودروهای بیش آلاینده ارایه شد. در این راستا، برای نسبتهای CO/CO2 و %5 HC/CO2 از خودروها و برای %10 NO/CO2 از خودروها مبنا قرار گرفتند. بر این اساس با حذف بیش آلاینده ها یا تعمیر آنها، حدود یکسوم از متوسط غلظت در انتشار مربوط به NO و HC و نزدیک به نیمی از متوسط غلظت در انتشار CO کاهش میابد.

کلیدواژه ها:

سنجش از راه دور ، بیش آلاینده ، سنجش همراه ، ضریب انتشار