ساماندهی الگوهای مهاجرت داخلی کشور از طریق برنامه ریزی آمایش سرزمین با تاکید بر مهاجرت های روستایی و پیامد آن

نوشتار حاضر که با روش اسنادی و بر پایه تحلیل ثانویه دادههای حاصل ازسرشماری های عمومی نفوس و مسکن مرکز آما ر ایران انجامگرفته، بر آن است تا به ارزیابی و تحلیل الگوهای مهاجرت داخلی کشور با تاکید بر مهاجرت های روستایی و اثر آن بر سالخوردگی و همچنین ساماندهی جریان های مهاجرت داخلی از طریق برنامه ریزی آمایش سرزمین بپردازد. یافته ها نشان میدهد الگوی مهاجرت روستایی از 26/ 4 درصد در دهه 1355-65 به 14/5 درصد در پنج ساله 1390-95رسیده است بااین وجود مهاجرت از روستا به شهر از مهمترین دلایل سالخوردگی جمعیت روستایی در ایران است بهگونهای که طی مدت زمان سالهای 1345 تا 1395، شاغلان بخش کشاورزی معادل 9/4سال مسنتر شده اند درحالیکه کل شاغلان تنها 5 سال مسنتر شده اند. مهاجرت شهر به شهر اکنون با 68/2 درصد بالاترین نوع مهاجرت و الگوی مسل به شما میرود لذا توجه نظام برنامهریزی باید به این تغییر الگو معطوف گردد که در آینده نقاط جمعیتی با توجه به توان سطح اقتصادی و رقابت پذیری اقدام به مهاجرت میکنند ازاینرو پیشنهاد محوری این مطالعه توجه نظام برنامهریزی به اجرای برنامه ریزی آمایش سرزمین در جهت بهینه سازی جمعیت و ساماندهی جریان های مهاجرت شهری و روستایی است.

کلیدواژه ها:

مهاجرت داخلی ، سالخوردگی ، الگوی مهاجرت ، شهرنشینی ، آمایش سرزمین ، مهاجرت روستا- شهری