بررسی زمینه های پیدایش ادبیات داستانی روستایی دهه ی سی و چهل

نوع ادبی داستانی در صد سال اخیر، درمیان جوامع شرقی خصوصا ایران، اهمیت و مفهوم تازه ای یافت وبا تلاش و خلاقیت آفرینشگران خود، توانست، یک نوع ادبی پرطرفداروچشمگیرشود، و شاید نسبت به بعضی از انواع ادبی فاصله ی کمتری با راس ادبیات داشتنه باشد. تمام کوشش داستان نویسان ایرانی در این صد سال مصروف وصف اوضاع اجتماعی گردید و آنها دریچه درک هنر داستان نویسی وپی بردن به ارزش های آن را به روی خوانندگانشان گشودند و سرآغاز تحولی فراگیر در تاریخ ادبی کشورمان شدند. ادبیات داستانی به بسیاری از اضطراب ها و التهابات و تشنجات اجتماعی، چالش های سیاسی و تنش های روانی حالتی زنده و دیدنی داد. یکی از شیوه های رایج در ادبیات داستانی کشورمان که در آن نویسنده عمدتا به توصیف شخصیت ها و فضای جامعه ی غیر شهری می پردازد ادبیات داستانی روستایی یا اقلیمی است که ریشه ها و عوامل آن را باید در دهه ی سی جستجو کرد. البته این شیوه در میان ادبیات داستانی همه ی ملت های جهان وجود دارد و آنرا ادبیات ناحیه ای یا داستان ناحیه ای regionalnovel می گویند؛ یعنی اثری که به کیفیت و مختصات جغرافیایی بومی و ناحیه ای متکی است و بر محیط و قلمرویی خاص و مردمانی که درآن زندگی میکنند تمرکز می یابد و همه ی این ها پایه و شالوده ی داستان را می سازند. این تمرکز بر قلمرو و مردمانی خاص و بومی در آثار متعددی از ادبیات داستانی ایران به خوبی مشهود است که ما در این نوشتار از آنها با عنوان داستان های روستایی و اقلیمی فارسی نام برده ایم. درهمه ی این آثار وصف زندگانی مردم و پیکار برای رهایی و آزادی وجود داردو روستاییان رهایی طلب قهرمان اصلی هستند. گاه نیز چهره ی کارگر شهری برای نمود فقر اجتماعی وتصویر رنج های انسان معاصر در این داستان ها در مسیر دید داستان نویس است . آنچه که ذکر شد موضوع جستاری است که در پی می آید.

کلیدواژه ها:

ادبیات داستانی ایران ، دههی سی وچهل ، روستا ، داستان نویسان