بررسی قابلیت امید در شعر رودکی، عراقی، صایب، قاآنی و سپهری با رویکرد روان شناسی مثبت نگر مارتین سلیگمن

یکی از چشم اندازهای اساسی و مطرح در شعر شاعران ایرانی مولفه ی امید است که از قابلیت های فضیلت تعالی در تقسیم بندی های روان شناسی مثبت گرا به شمار میرود. کارکرد این واژه در ایجاد سلامت روانی جامعه و ایجاد زندگی سالم بسیار موثر بوده است. با توجه به این مهم نگارنده بر آن است در این نوشتار با بررسی و تحلیل اشعار امیدبخش شاعران سبک های مختلف ادبی (رودکی، عراقی، صایب، قاآنی و سپهری) که با گسترش این ارزش توانسته اند از آفاق انسان دوستی فرهنگ کهن مارا به چشم اندازهای انسانی جدید پیوند دهند، بپردازد و گوشه ای از افکار و اشعار آنان را با توجه به دیدگاه اسلام و نظریه های روان شناسی و مبانی ادبی بنمایاند مولفه ی امید در شعر شاعران مورد بحث از دیرباز نمود داشته و نظریه های روان شناسی جدید از جمله سلیگمن در آثار این شاعران مشاهده می شود. امید در شعرشان باعث شده است که بهترین انتظارات را از آینده داشته باشند و انتظار وقوع رویدادهای خوب باعث ایجاد شادی پایدار در شعر آنان شده است، همانگونه که سلیگمن برآن در دوره معاصر تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

مثبت گرایی ، تعالی ، امید ، رودکی ، عراقی ، صایب ، قاآنی و سپهری