بررسی نماد استعلایی سفر در شعر سهراب سپهری

یکی از موتیف های رایج و همیشگی در ایجاد حس پویایی و تعالی، در شعر، موتیف سفر است که از مقوله ی نمادهای استعلایی به شمار میرود. در شعر سهراب سپهری شاعر عارف معاصر، سفر از بنمایه های اصلی حرکت استعلایی انسانی است؛ از اینرو در این نوشتار کوشش شده است تا با ارایه ی برخی از شواهد برجسته و پربسامد، کهن الگوی سفر، براساس نظریه های اسطوره ای، روان شناختی و عرفانی، و با تکیه بر ارتباط عمیق آن با مفاهیمی چون مرگ، هبوط و سفر به سرزمین مرگ، احیاء و رستاخیز، تولد دوباره و نجات انسان، جاودانگی و خدا گونگی در شعر سهراب مورد بررسی قرار گیرد. توجه ویژه ی سپهری به سفر و لوازم مرتبط با آن نشان دهنده ی مفاهیم اندیشگانی تعالی جویانه ی شاعر و تلاش مستمر وی برای رسیدن به شناخت حقیقی است

کلیدواژه ها:

نماد استعلایی ، سفر ، عرفان ، سهراب سپهری