سمبولیسم به طرز نیما

نماد و نمادگرایی به ویژه در شعر نو از اهمیت خاصی برخوردار است چراکه سمبولیسم به صورت نسبتا غربی، ابتدا در شعر نو و با اشعار نیما و اخوان ثالث و دیگر پیشگامان شعر نو چهره نمود.نیما پس از گذراندن مراحل تکامل شعری قالب نو، به دلیل قرار گرفتن در شرایط خاص اجتماعی و سیاسی روزگار خود به این نتیجه رسید که باید با استفاده از پوششی چون نماد، گفته های ساده اما عمیق و اجتماعی خود را بیان کند. با توجه به مطالعات گسترده ای که او از جوانی در زمینه ی مکاتب و بزرگان ادبی غرب به خصوص فرانسه داشت توانست سمبولیسمی ترکیبی ایجاد کند، سمبولیسمی خاص خودش نباید از یاد برد که منشا ایجاد سمبولیسم غربی با منشا سمبولیسم نیمایی کاملا متفاوت است. در این مقاله تلاش بر آن است که نمادگرایی به سبک نیما را به اختصار بیان کند و نماد را در عرف و اصطلاح مورد بررسی قرار دهد سپس نمادگرایی را در مغرب زمین و ایران بررسی نماید. و در نهایت این مقاله به این نتیجه می رسد که نمادگرایی نیما سیاقی دیگر دارد که با نمونه ی اصلی غرب آن متفاوت است چه در منشا و چه در حیات آن مکاتب.

کلیدواژه ها:

شعر نو ، سمبولیسم ، نیما ، انواع نماد