فرهنگنامه تنوع زیستی در قرآن و متون ادب فارسی

از جمله منابع اصیل شناخت محیط زیست متون کهن ادبی هر قوم است.ایرانیان از دیر باز در ثبت و ضبط دانسته ها و تجارب زندگی در قالب آثار ادبی نظم و نثر به شکل داستانی، تاریخی،عرفانی پیش قدم بوده اند. از جمله منابع مهم در این زمینه شش دفتر مثنوی مولوی است که از روز خلق آن محل رجوع اهل فکر و نظر و عام و خاص بوده است.هدف اصلی این پژوهش آن است که به روش تحلیل محتوا ضمن تامل بر مختصات تنوع محیط زیست در شش دفتر مثنوی به این سوال اصلی پاسخ گوید: گستره تنوع زیستی در این متن کهن فارسی چیست و بسامد اشارت های محیط زیستی در آن تا چه میزان است از نتایج قابل پیش بینی در این تحقیق اشاره به کثرت شرح و بیان عناصر عدیده از محیط و زیست انسان و تعامل او در این کره ی خاکی است، مولانا به عنوان انسانی خردورز با اعتقاد به دستورهای حیانی قرآن همواره مخاطبان را به لذت بردن از این فضا دعوت کرده و در حفظ و حراست از آن هشدار داده است

کلیدواژه ها:

فرهنگنامه ، تنوع زیستی ، مثنوی مولوی ، متون کهن ، زبان فارسی