پیوند آزادی و آزادگی با شادی در داستان های معروف شاهنامه

شادی از بایسته ترین احساسات و نیازهای درونی و فطری انسان است و آنگاه که انسان ازرویدادهای پیرامونش احساس آرامش و سرور کند، حالتی درونی در او ایجاد می شود که شادی نام دارد. آزاده ی آزاداندیش بزرگ ایران در شاهنامه، آزادی و آزادگی را از پایه های شادی می داند که خویی فطری در نهاد همه ی انسان هاست و به میزان آمیختگی با خرد موجب شادمانی می گردد.آزادی در گام نخست، نفس را از بندگی و فرمان برداری هوا و هوس ها آزاد و موجب دادگری و سرانجام شادمانی می شود. مهمترین گونه آزادی در دیدگاه فردوسی، آزادی اندیشه است. فردوسی باور دارد که اگر انسان نیک و آزاد بیندیشد، گردن به یوغ بندگی هیچ بیدادگر نا پاکی نمی نهد و همچنین هیچ آزاده ی نیکی را به بندگی نمی گیرد و او را ناشادمان نمی سازد. فردوسی و پهلوانان و پادشاهان نیک در شاهنامه که همگی آزاده خو و آزادی خواهند، بر این باورند که آزادی بندگی خداوند حکیم و شادی آور است.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، فردوسی ، آزادی ، آزادگی ، شادی